Kabanata 42

410 17 0
                                    

Savior




I stared at the clock. 5 AM, it's been a week since I can't get enough sleep. Ang mga planong inilatag ay nawala na sa isip ko.

I was supposed to talk to papa a week ago but I didn't have time to do it. At noong nagkaroon naman ng oras ay parang hindi ko pa rin magawa.

Hinilot ko ang sintido habang nakahiga pa rin sa kama. I've been thinking so much, crying so much these days. Paulit-ulit kong naaalala ang halik na iyon. It keeps repeating and repeating. Hindi ko mapigilan.

And for the last six days, I have no contact with anyone too. I can't talk to anyone besides Jillian who will always give me food here. I didn't even talked to the girls. Siguradong nag-alala na ang mga iyon.

"Hello?" Isang maliit ngiti ang sumilay sa mga labi ko.

"Hello, Sam! Where have you been? I've been calling and texting you for a week now, ang sabi ng yaya mo you can't talk to me when I tried to visit your house." He sound so worried about me. Tumulo ang isang butil ng luha sa mata ko. Siguradong nag-alala talaga siya sa akin. Hindi kasi ito sanay na hindi ako natetext sa kaniya.

"Uhm... wala iyon." Pinunasan ko ang basang pisngi.

"Really? Do you have a problem? You can tell me anything." I feel like he can sense the sadness in my voice. Sumeryoso ang tono niya.

"Wala, actually I want to meet you later. Roadtrip tayo?" I forced myself to be cheerful. I don't want him to be more worried than he is now.

Mahabang katahimikan ang bumalot sa amin bago siya nagsalitang muli. "Okay, what time should I pick you up?"

Tumingin ako sa orasan, 5 pm. "Two hours from now is fine."

Mabilis kong tinapos ang tawag dahil hindi ko na kaya. Pilit na lumalabas ang mga luha sa mata ko habang kausap siya. Baka hindi ko rin kayanin mamaya, kung siya na mismo ang nasa harapan ko.

Huminga ako ng malalim at pilit na kinalma ang sarili. I need to be calm and composed. Ayokong makita niya akong umiiyak. I want to deliver my message clearly to him, and crying will just ruin that.

Tahimik lang ako nang sinundo niya ako. I asked him to go somewhere private. I didn't know he would go to this place though.

Kitang kita ko ang mga ilaw ng sasakyan mula dito. Ang buong siyudad ay nagniningning at ramdam ko ang malamig na ihip ng hangin.

Inilagay ko ang kakaunting hibla ng buhok na lumilipad sa likod ng tenga ko para hindi mapirmi ang mga ito doon. I sat down to our usual spot. Tumikhim siya bago naupo sa tabi ko.

"The city is beautiful, isn't it? I like the lights and the fun of it." I chuckled softly. Nanginginig ang labi ko.

Nilingon ko siya, he nodded. "Yeah, they're indeed beautiful. That's why this is our favorite place right?" He smiled at me.

I licked my lips before answering, bumalik ang tingin ko sa syudad. "It's so peaceful to be here. Where you can see them all, ang hindi magkauga-ugang mga tao kahit pa malalim na ang gabi. Ang ilaw ng mga condominium and buildings. It's satisfying actually." My lips formed a small smile.

"Hmm... so why did you want to talk to me?" Hindi ko akalaing siya ang unang magbubukas ng topic na iyon. Halos hinahanap ko pa lang ang tiyempo para doon. Hinahanap ang tamang oras para doon. But I guess I gotta say it now that he mentioned it.

"I'm sorry if I didn't contact you for a week, Leo. You see, I've been busy." Nagkasalubong ang kilay niya doon at kumunot ang noo.

"Busy with what?" He answered in a jokingly manner.

My Bestfriend (COMPLETED)Where stories live. Discover now