မောင့်ကြင်ယာတော်/ေမာင့္ၾကင္ယာေတာ္(Completed)

၂၁

Unicode

မိဖုရားလွီရဲ့နန်းဆောင်မှာတော့ မိဖုရားလွီဟာကုတင်ထက်လှဲလျောင်းနေသည်။သူမရဲ့ရှေ့မှာတော့ကျီရွှမ်းဟာစိုးရိမ်ပူပန်မှုအပြည့်နဲ့ရပ်လို့နေသည်။

"မယ်တော်.....အဆင်ပြေရဲ့လား...."

ကျီရွှမ်းရဲ့အသံကိုကြားတာနဲ့သူမရဲ့မှေးမှိတ်ထားတဲ့မျက်ဝန်းတွေကပွင့်လာပြီး ကျီရွှမ်းကိုဒေါသတကြီးစိုက်ကြည့်လေသည်။အိမ်ရှေ့စံနေရာကိုသူမသားတွေမရဘဲ ဒီမျိုးမစစ်ကရသွားတယ်ဆိုတာကိုတွေးလိုက်မိတိုင်းမီးမြှိုက်ခံနေရတဲ့အတိုင်းသူမရင်တွေပူလာရသည်။သူမဒီလောက်ပြောထားပါရဲ့နဲ့အိမ်ရှေ့စံနေရာကိုရအောင်ပြိုင်တဲ့ဒီကလေးကို အသေသတ်ပစ်ချင်မိသည်။ဒီလိုဖြစ်မယ်မှန်းသာသိခဲ့ရင်ဒီအရွယ်ထိမမွေးဘဲ သူမဆီကိုစရောက်လာတဲ့နေ့တည်းကသတ်ပစ်သင့်တာ။သူမအခုတော့နောင်တရနေပြီ။

သူမလက်ထဲကဆေးခွက်ကိုကျီရွှမ်း‌ဆီသို့ပစ်ပေါက်လိုက်သည်။ကျီရွှမ်းဟာမရှောင်လိုက်တာကြောင့် ဆေးခွက်ဟာနဖူးကိုထိမှန်သွားပြီးသူ့ရဲ့နဖူးကနေ‌ နီရဲရဲသွေးတွေစီးကျလာတော့သည်။

"မင်းလုပ်ချင်တာလုပ်ပြီးတော့မှ ငါ့ကိုအဆင်ပြေလားမေးနေတာလား။မင်းဘာလို့ငါ့စကားနားမထောင်ရတာလဲ။ငါပြောခဲ့တယ်လေ။အိမ်ရှေ့စံနေရာကမင်းနဲ့မသင့်တော်ပါဘူးလို့။ဘာကြောင့်များဒီအမေအိုရဲ့စကားကိုနားမထောင်ရတာလဲ"

"ကျွန်တော်လည်း မယ်တော့်ရဲ့သားပါ။ကျွန်တော်အိမ်ရှေ့စံနေရာကိုရတာမယ်တော်ဘာကြောင့်မပျော်ရတာလဲ။ဂုဏ်မယူရတာလဲ"

ကျီရွှမ်းစကားကိုကြားလိုက်တဲ့မိဖုရားလွီဟာကုတင်ပေါ်ကအသာဆင်းလိုက်ပြီး ကျီရွှမ်းအနားသို့သွားလိုက်သည်။ပြီးနောက်သူမဟာကျီရွှမ်းရဲ့လက်လေးကိုမိခင်တစ်ယောက်ရဲ့နွေးထွေးမှုအပြည့်နဲ့ကိုင်လိုက်သည်။ဒါပေမယ့် သူမရဲ့မျက်ဝန်းတွေကတော့အေးစက်လွန်းနေခဲ့သည်။

"ကျီရွှမ်း.....သားလေး.....ဒီအမေကိုတကယ်ပျော်စေချင်ရင် အိမ်ရှေ့စံနေရာကိုစွန့်လွှတ်လိုက်ပါ။အိမ်ရှေ့စံနေရာကိုသားအကိုကြီးကိုပေးလိုက်ပြီးအမေတို့သားအမိနှစ်ယောက်ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းနေကြမယ်လေ။မကောင်းဘူးလား..."