KNIGHTS I-2: Demon's Destruction (Froze Knights)

Chapter 40

Arrow

"Yeah, I'll be back soon," malamig na sagot ko sa doctor na kausap.

"We already transfered them in the morgue. Sabihin mo lang sa amin kung may kailangan ka pa, Arrow. Hindi lang talaga ako makapaniwala na wala na sila Victoria," he said.

I rolled my eyes secretly. You hid everything from me as well, Ocampo.

Hinilot ko ang sentido nang manakit na naman ito. Kanina ko pa gustong magpahinga pero hindi ko puwedeng gawin 'yon.

"Just tell me if the cremation is done, I'm going." Binigay ko sa kaniya ang papeles na kailangan niya.

Hindi ko na siya hinintay pang magsalita, naglakad na ako papalayo para layasan siya.

Hindi pa ako nakakalayo masyado ay tinawag na niya agad ang pangalan ko. Nagtatakang nilingon ko siya.

"You'll never go back right?" he seriously asked.

Naguguluhang pinagmasdan ko siya. Bingi ba 'to?

"I said I'm going back, just call the number I gave you," sagot ko.

He smiled bitterly. "You'll never bring her back, right? What ever happen, you'll never bring back the real you."

Hindi ako nakasagot sa sinabi niya. The real me?

Lumapit ako at tinitigan siya nang maigi. "What do you know about me, Ocampo?"

Kitang-kita ko ang paglunok niya bago sumagot. "T-Take care, tatawagan na lang kita."

Nagmamadali ang bawat galaw niya nang maglakad siya papalayo sa akin. I wonder why he acted like that. He said those words like he knew me well.

Napapilantik ang dila ko sa sobrang pag-iisip. Wala na akong oras para tanungin pa ang doktor na 'yon.

Sumakay agad ako sa kotse pagkalabas ng Hospital, I drove my way to Knights University.

There's only one woman who can help me gain my memories. I'm pretty sure that she's hiding something as well.

Kathleen.

"ARROW! I'm so glad you're here," nakangiting bungad niya pagkapasok ko ng opisina.

I didn't answer. I just stared at the student infront her.

Mukhang nakuha naman nito ang gusto kong sabihin kaya agad itong lumabas.

I closed the door and lock it afterwards.

"Bakit ka napabisita, ija?" nakangiting tanong niya habang nakatingin sa akin.

I licked my lower lip because of irritation. "Victoria and Henry, they're dead."

Her eyes widened with what I said. Naiiyak na lumapit siya sa akin at sinapo ang magkabilang pisngi ko.

"Arrow, what happened?! Why are they dead?! Tell me!" umiiyak na sigaw niya.

Inis na inalis ko ang mga kamay niya sa pisngi ko at umatras. "A clan entered our house, I'm sure it's a clan based on how they killed the both of them."

She shook her head in disbelief. Pagkatapos ay hinaplos niya ang buhok ko.

"Poor you, darling. Are you okay? Anong nararamdaman mo ngayon? You can cry, Arrow, you can cry." Mahigpit niya akong niyakap pagkatapos sabihin 'yon.

I shut my eyes tight. I can't cry. Even if I want to, I should not cry.

"Get off me you cunning witch!" sigaw ko sa kaniya.

Puwersahan ko siyang inilayo sa akin na ikinagulat niya.

"A-Arrow."

"Why did you hid everything from me, Kathleen?! Kasama ka ng dalawang 'yon sa pagsisinungaling sa akin!" I shouted angrily.

Gulat na gulat ang mukha niya matapos kong sumigaw. Now I'm really sure that she has something to do about my past.

Sinubukan niya akong hawakan pero tinapik ko lang nang marahas ang kamay niya.

"A-Arrow, sweety, what are you talking about?" nanginginig ang boses na tanong niya.

"Wow!" I exclaimed as I clap my hands. Nakakatuwa naman ang pag-arte niya, panalo! "I didn't know that you're such a good actress, Kathleen. Huwag mo na akong utuin pa sa malalambing mong salita!"

Napayuko siya habang umiiyak, I am raging in fire and no one can stop me from knowing the truth.

"You'll never be the same if you found out about the truth, sweety. I can't tell you," umiiling na sabi niya.

Hindi makapaniwalang tinitigan ko siya. "Ano ba talagang tinatago ninyo sa akin?! Bakit lahat kayo ayaw ninyo akong tulungan?!" galit na sigaw ko.

"It's because you'll never be the Arrow we used to know! Hinding-hindi ka na babalik sa inosente at mabait na Arrow kapag nakaalala ka!" she responded.

I shook my head. I almost beg. But why are they doing this to me?

"Mamamatay na ako sa kakaisip kung sino ba talaga ako, kung ano ba ang ginawa ko sa nakaraan ko at bakit kung makaasta kayo ay parang demonyo ako. Mamamatay na ako sa sobrang pag-iisip! Just help me, please? I really want to know kung bakit ako nawalan ng alaala!" pagmamakaawa ko.

She wiped my tears away as I felt the pain inside my chest. It's slowly killing me.

"Alright, sweety. Don't cry, okay? What do you want to know?"

Napaiyak ako sa tanong na 'yon. Finally.

"I just n-need... I just need you to tell me what I wanted to hear. Please, tell me who the hell I am," I begged.

Isang halik sa noo ang binigay niya sa akin bago ngumiti.

"You are... You are Arrow Vlood, the princess of Korea." Halos matumba ako sa kinatatayuan nang marinig iyon mismo sa bibig niya.

Mas masakit pala kapag narinig at nakumpirma mo ang hinala mo. Akala ko wala nang mas sasakit nang malaman ko na nagsisinungaling sila sa akin.

"Why am I here? B-Bakit hindi nila ako hinanap?" patukoy ko sa pamilya ko.

"No, Arrow. Huwag kang mag-isip ng ganiyan. The emperor, Gunner, he did everything to find you dahil alam niyang buhay ka pa. Hindi ligtas sa 'yo ang bumalik sa Korea dahil may mga nagtangka sa buhay mo. Kaya minabuti niyang ipaubaya ka kila Victoria dahil mas ligtas ka rito." Mas napahagulhol pa ako sa narinig.

Gunner. My grandpa. It feels so good to hear that name, it feels so good.

"B-Bakit hindi ninyo sa akin sinabi? You could have told me instead and explain it to me, maiintindihan ko naman 'di ba? M-Maiintindihan ko sana kung ipinaliwanag ninyo," sagot ko.

She shook her head. "No, you won't understand. Gunner told us to do everything para mapalaki ka bilang mabait at inosenteng dalaga kaya hindi namin puwedeng sabihin sa 'yo."

I covered my mouth to stop myself from sobbing. I am really Arrow Vlood, I am a Vlood, not a Perez.

Napalingon ako sa laptop niya nang biglang may tumunog roon na para bang alarm.

Kitang-kita ko ang taranta sa mukha niya nang tingnan niya kung ano 'yon.

"W-What is it?" I asked curiously.

"They heard us, Arrow. They heard us!" she exclaimed with her widened eyes.