"ကိုတိမ်စိုင် ဒီနားမှာ ကားခဏ ရပ်ပေးလို့ရမလား"
"ခဏလေး ညီ ဒီနားက မီးပွိုင့်နဲ့မို့ အရှေ့နားလေးဆို ခန်းမကိုရောက်ပြီ အဲ့မှာ ရပ်ပေးမယ်နော် "
လှိုင်းကြက်ခွပ်လေးတွေပြေးလွှားနေသော ရေပြင်ကျယ်ကြီးနဲ့ သစ်ပင်တွေကြီးတွေ အုပ်ဆိုင်းနေသော နန်းမြို့ရိုးကြီးဆီကနေ စိုင်းခန့်အကြည့်မလွှဲမိ။ တစ်စုံတစ်ယောက်က ခေါ်နေသလိုမျိုး အပြေးသွားချင်နေတဲ့စိတ်အား အလွန်ညို့ယူနေသည်။
ကိုတိမ်စိုင်ရဲ့ အသိတစ်ယောက် မင်္ဂလာဆောင်ကို ဝင်ရအုံးမည်ဟုဆိုကာ မန္တလေး ကျုံးမြို့ရိုးဘေးသို့ ရောက်ရြှိခင်းပင်။စပြီးမြင်လိုက်ကတည်းက ဒီနေရာမှာ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့တွေ့ရတော့မယ်လို့ သိနေသလိုမျိုး။
ခန်းမကြီးရှေ့မှာ တိမ်စိုင်က ကားကို ရပ်လိုက်ပြီး ခါးပတ်အမြန်ဖြုတ်နေသော စိုင်းခန့်လက်ကို လှမ်းဆွဲကာ
"နေအုံး ကိုယ်လိုက်ပို့ပေးမယ် "
တံခါးဖွင့်ဖို့ပြင်နေသော စိုင်းခန့်ကို တိမ်စိုင်လှမ်းဆွဲလိုက်လို့တော်သေးသည်။ သူတို့ကားနဲ့ နန်းမြို့ရိုးကြီးကြားမှာ လမ်းမ တစ်ခုရှိနေသေးတာကိုတောင် သတိမထားမိ။တံခါးဖွင့်လိုက်မိရင် အနောက်က အရှိန်နဲ့လာနေတဲ့ ဆိုင်ကယ်တွေကို ဆီးတားလိုက်သလို ဖြစ်သွားနိုင်သည်။
တိမ်စိုင်က လမ်းရဲ့ ဘေးတစ်ဖက်က တံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး စိုင်းခန့်လည်း ထိုဘက်ပဲဆင်းကာ ကျုံးဘက်ကိုကူးလိုက်သည်။ ဘေးကို မကြည့်ဘဲအရှေ့တည့်တည့်က ပြသာဒ်ထံသာ ကြည့်နေသည်မို့ တိမ်စိုင်သာ လက်တွဲမထားရင် တိုက်မိမှာအသေအချာ။
လမ်းတစ်ဖက်ကို ရောက်ပြီး တံခါးကနေဖြတ်လျှောက်ကာ မြို့ရိုးတံခါးပေါက်နဲ့ နီးလေ စိုင်းခန့် စိတ်လှုပ်ရှားလေဖြစ်နေသည်။ဘေးမှ တိမ်စိုင်လက်ထဲကနေ မိမိလက်ကို ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး
"ကျွန်တော် ဒီနားမှာ ခဏနေချင်တယ် "
"နေလေ ကိုယ်စောင့်နေပေးမယ် "
YOU ARE READING
သစ္စာတည်၍ အမျက်တော်ပြေ S2
Romanceနန်းမြို့ရိုး၏ ချစ်ခြင်း အလင်္ကာရဲ့ အဆက်ပါ။ Completed
