"ကိုတိမ္စိုင္ ဒီနားမွာ ကားခဏ ရပ္ေပးလို႔ရမလား"
"ခဏေလး ညီ ဒီနားက မီးပြိုင့္နဲ႔မို႔ အေရ႔ွနားေလးဆို ခန္းမကိုေရာက္ၿပီ အဲ့မွာ ရပ္ေပးမယ္ေနာ္ "
လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြေျပးလႊားေနေသာ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးနဲ႔ သစ္ပင္ေတြႀကီးေတြ အုပ္ဆိုင္းေနေသာ နန္းၿမိဳ႔ရိုးႀကီးဆီကေန စုိင္းခန္႔အၾကၫ့္မလႊဲမိ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေခၚေနသလိုမ်ိဳး အေျပးသြားခ်င္ေနတဲ့စိတ္အား အလြန္ညို႔ယူေနသည္။
ကိုတိမ္စိုင္ရဲ့ အသိတစ္ေယာက္ မဂၤလာေဆာင္ကို ဝင္ရအံုးမည္ဟုဆိုကာ မႏၲေလး က်ဳံးၿမိဳ႔ရိုးေဘးသို႔ ေရာက္ရိျွခင္းပင္။စၿပီးျမင္လိုက္ကတည္းက ဒီေနရာမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ့ ေတြ့ရေတာ့မယ္လို႔ သိေနသလိုမ်ိဳး။
ခန္းမႀကီးေရ႔ွမွာ တိမ္စိုင္က ကားကို ရပ္လိုက္ၿပီး ခါးပတ္အျမန္ျဖဳတ္ေနေသာ စိုင္းခန႔္လက္ကို လွမ္းဆဲြကာ
"ေနအံုး ကိုယ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ "
တံခါးဖြင့္ဖို႔ျပင္ေနေသာ စိုင္းခန႔္ကို တိမ္စိုင္လွမ္းဆဲြလိုက္လို႔ေတာ္ေသးသည္။ သူတို႔ကားနဲ႔ နန္းၿမိဳ႔ရိုးႀကီးၾကားမွာ လမ္းမ တစ္ခုရိွေနေသးတာကိုေတာင္ သတိမထားမိ။တံခါးဖြင့္လိုက္မိရင္ အေနာက္က အရိွန္နဲ႔လာေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြကို ဆီးတားလိုက္သလို ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။
တိမ္စိုင္က လမ္းရဲ့ ေဘးတစ္ဖက္က တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး စိုင္းခန႔္လည္း ထိုဘက္ပဲဆင္းကာ က်ဳံးဘက္ကိုကူးလိုက္သည္။ ေဘးကို မၾကည့္ ဘဲအေရ႔ွတၫ့္တၫ့္က ျပသာဒ္ထံသာ ၾကၫ့္ေနသည္မို႔ တိမ္စိုင္သာ လက္တဲြမထားရင္ တိုက္မိမွာအေသအခ်ာ။
လမ္းတစ္ဖက္ကို ေရာက္ၿပီး တံခါးကေနျဖတ္ေလ်ွာက္ကာ ၿမိဳ႔ရိုးတံခါးေပါက္နဲ႔ နီးေလ စိုင္းခန႔္ စိတ္လႈပ္ရွားေလျဖစ္ေနသည္။ေဘးမွ တိမ္စိုင္လက္ထဲကေန မိမိလက္ကို ရုန္းထြက္လိုက္ၿပီး
"ကၽြန္ေတာ္ ဒီနားမွာ ခဏေနခ်င္တယ္ "
"ေနေလ ကိုယ္ေစာင့္ေနေပးမယ္ "
"မဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းေနခ်င္တာ"
"........"
YOU ARE READING
သစ္စာတည်၍ အမျက်တော်ပြေ S2
Romanceနန်းမြို့ရိုး၏ ချစ်ခြင်း အလင်္ကာရဲ့ အဆက်ပါ။ Completed
