AE 37

1.4K 40 9
                                    

Keep safe and let's pray for our kababayan po.

Chapter 37

Roses are Red
Violets are Blue
Out of a million boys
I will entrust my heart to you,
And I just want to say that, 'I love you... too'.

Adam amused eyes immediately bore into me. His lips parted a bit in amazement while staring at me, hindi malaman kung anong sasabihin. My smile widened more watching his reaction.

"W-what..." hindi n'ya matuloy-tuloy.

Nagsimula akong tumango, hindi nagsasalita ngunit nananatiling malawak ang ngiti.

"Faith!" he called my name, nang siguro'y bahagyang matauhan.

Tumawa ako ngunit hindi pa rin nagsalita. Samantalang siya'y muling ibinalik ang paningin sa papel na hawak ng ilang segundo bago muling tumingin sa akin, ngayon, malawak na ang ngiti ngunit nananatiling mangha.

"What is this?" He asked and lifted the paper in his hand, lowkey showing it to me.

Again, I nodded.

"Faith. I need your words," he looks desperate.

I stared at him while my heart started to beat again faster than the usual. Ang sarap n'yang titigan. At hindi ako makapaniwalang makakaramdan ako ng ganito, lalo na sa kanya.

"Yes Adam," I said slowly while looking at his eyes gently.

He stared back, dahan dahan ngunit unti unti itong nagbago at naging seryoso. Kinabahan ako. Kinain n'ya ang natitirang distansya sa pagitan namin dalawa sa isang hakbang na kanyang ginawa. Napatingala ako at sinalubong ang seryoso n'yang mga mata. He was now towering me and I look like a kid in front of him.

"Say it again," he demanded.

Hindi ako umimik at kinagat lang ang labi para pigilan ang ngisi. Gusto ko siyang asarin. Nasabi ko na hindi ba?

"Faith, say it again. Please..." he pleaded and held my right hand.

Mabilis akong napatingin doon at napairap subalit napatalon ako ng bahagya when his thumb caressed the back of my hand that sent shivers down to my spine.

"Tayo na?" sobrang lambing ng pagkakasabi n'ya.

I sighed. Nang balingan ko, namumungay na ang mga mata niya.

"Oo," I answered. Imbes na magtunog mataray dapat iyon, naging tunog malambing din. Nahawa sa tono n'ya.

After I said that, I immediately felt his hug. It was tight and warm. Medyo napatili pa 'ko nang bigla niya akong binuhat at inikot ng bahagya.

"Adam!" saway ko ngunit ngiting ngiti habang mahigpit na nakayakap sa kanyang leeg para sa suporta.

"Thank you!" he whispered repeatedly like I saved his life.

I smiled and tightened my hug on him. We stayed that way for few minutes bago n'ya 'ko ibinaba at bago kami kumalas sa yakap ng isa't isa.

At first, I was confident in front of him but after I said 'yes' and after our hug, most especially after I realized that he's now really my boyfriend, my confidence in front of him vanished and I felt embarrassed right now. I looked down to avoid his stares at me. Ngayon, nawalan ng kakayahan na makipagtitigan sa kanya.

"Hey!" marahan n'yang tawag habang hinuhuli ang paningin ko. Mas lalo ko iyong iniiwas ngunit mas lalo s'yang nagpumilit.

He chuckled when he realized that I'm trying to avoid his stare.

"Faith," tawag n'ya ngunit may tinatagong saya sa tono.

Nang hindi ko pa rin siya tinitingnan, he cupped my chin and lifted it a bit so our eyes would meet. Nang magtama ang aming mata, pakiramdam ko'y pati ang kaluluwa ko nakikita n'ya.

After Everything (UP Series #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon