"တကယ္ ေဆာရီး ေနေသာ္ရာ။ ညက ေနေသာ္နဲ႔ေျပာၿပီးမၾကာဘူး ေမေမဖုန္းဆက္တာနဲ႔ ကိုယ္ ေလဆိပ္ဆင္းခဲ့ရတာ"
"အားနာစရာမဟုတ္တာ ကိုထြဋ္ကလည္း။ အခုေရာ ဘြား သက္သာလား ဘယ္လိုေနေသးလဲ"
"ေျခေခ်ာင္းရိုးေတြထိသြားတယ္။ ဘြားက နဂို ႏွလံုးေရာဂါအခံလည္းရွိေတာ့ ေခ်ာ္လဲတဲ့အခ်ိန္မွာ လန္႔ၿပီး heart attack ပါသြားတာေပါ့။ အခုေတာ့ စိုးရိမ္စရာမရွိေတာ့ပါဘူး"
"ကိုထြဋ္လည္း နားေတာ့ေလ။ ညတြင္းခ်င္း ရန္ကုန္ မႏၱေလးေျပးၿပီးေတာ့။ မနက္က်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ႏႈိးေပးထားရတာ အိပ္ငိုက္ေနမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲဝင္ေတာ့မယ္"
"အစစအရာရာ ဂရုစိုက္ ေနေသာ္"
"ကိုထြဋ္ေရာပဲ"
ေရာင္နီမတက္ေသးေပမယ့္ အလႉအတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းတစ္ခုလံုးမီးလင္းေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ထိန္ထိန္ညီးလင္းေနသည္။ အလင္းေအာက္မွာျမင္ေနရတဲ့ သိပ္သည္းျမဴမႈန္လႊာထုၾကား ဇန္နဝါရီလရဲ႕အေအးဓာတ္တို႔ ခိုဝင္ကိန္းေအာင္းေန၏။ မာမီနဲ႔ညီမေလးကို ျပင္ဆင္ခ်ိန္ေပးခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အရင္ထြက္လာခဲ့တာျဖစ္သည္။ ကားေနာက္ခန္းထဲက အသီးေတြကို စားဖိုခန္းဘက္ကအကူေတြ ဝိုင္းသယ္ၾက၏။ အိမ္မွာတည္းက ေရစိမ္ၿပီး သန္႔စင္လာတဲ့ ဂႏၶမာျဖဴေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ေပြ႕ယူလိုက္သည္။ အလႉအတြက္သီးသန္႔ထားရွိတဲ့ ဆြမ္းစားေဆာင္ရဲ႕ ေလွကားထစ္ေတြက ေျပာင္လက္သန္႔စင္ေနသည္။ ေျခသုတ္အခင္းျပားထိ ဂရုတစိုက္လဲလွယ္ထားတဲ့ေပၚကို ကၽြန္ေတာ္ ေျခခ်လိုက္သည္။
ေရႊေရာင္တဝင္းဝင္းနဲ႔ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕ ရပ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းအခ်က တိကနဲရပ္သည္။ လည္ကတံုးအက်ႌအျဖဴလက္ရွည္၊ ေယာပုဆိုးအနက္ကြက္စိပ္နဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕မွာ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းညႇိေနတာျဖစ္သည္။ တစ္ေတာင္ေလာက္ရွည္သည့္ေၾကးပန္းအိုးထဲမွာေတာ့ ဂႏၶာျဖဴျဖဴေတြက ေရစက္ေရမႊားေလးေတြ ခိုတြဲလ်က္ရွိေနသည္။ မွန္ေရာင္ထေနတဲ့ ကၽြန္းပါေကးခင္းေပၚ ေျခလွမ္းဖြဖြနင္းရင္း အနားတိုးသြားမိ၏။ အရုဏ္ဆြမ္းအတြက္လည္း စားပြဲဝိုင္းအခ်ိဳ႕ ခင္းထားၿပီးျဖစ္သည္။
