"အား... ဒါ စုံတွဲတက်တူးကြီးမလား"
ကျောပိုးအိတ်ထဲ စာအုပ်တွေထည့်နေတုန်း ဘေးကထွက်လာတဲ့အသံစူးစူး။ ရဲဘုန်း၊ ဖြိုးလေးနဲ့ ကျွန်တော်တို့ သုံးယောက်လုံး ဘေးက စန္ဒာဇော်ဝင်းတို့ဝိုင်းဆီ လှည့်ကြည့်မိ၏။ စန္ဒာဇော်ဝင်းမျက်နှာကအပြုံးစစနဲ့အတူ ခပ်ပင့်ပင့်။ သွေးကြောစိမ်းဖန့်ဖန့်ယှက်ဖြာနေတဲ့လက်ကောက်ဝတ်ပေါ်မှာတော့ အနီရဲရဲနှလုံးသားငယ်ကိုခွဲဖြာထွက်လာတဲ့ရင်ခုန်သံပြသင်္ကတတို့နဲ့ တက်တူးငယ်ငယ်။
"နင့်ကိုကြီး ဟိုနေ့က profile cover ပြောင်းထားလို့ ငါမြင်လိုက်တယ်နော် မိစန္ဒာ"
သူတို့အဖွဲ့က မိန်းကလေးတွေရဲ့အသံက ကျွတ်စီညံလာ၏။ နှုတ်ခမ်းပေါ် အရောင်ရင့်တွေသာတင်တတ်တဲ့ စန္ဒာဇော်ဝင်းနှုတ်ခမ်းတို့က ဒီနေ့မှာတော့ အပြုံးနုနုတို့နဲ့အတူပန်းသွေးရောင်ဖျော့ဖြစ်နေသည်။
"ရည်းစားမထားဖူးမှန်း သိပ်သိသာတာနော်။ သူခိုးရွှေရ တပြပြကိုဖြစ်လို့"
ဖြိုးလေးက ရှေ့တန်းကယောက်ျားလေးအဖွဲ့ကိုကြည့်ပြီး အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ လှမ်းအော်၏။ အခန်းပြင်ထွက်ဖို့ပြင်နေတဲ့ကောင်တွေမျက်နှာက ပြုံးစိစိဖြစ်သွားကြသည်။ တစ်ဖက်မှာ ပစ္စည်းတစ်ခုနဲ့တစ်ခု အရှိန်ပြင်းပြင်းထိခတ်သံက ဝုန်းခနဲထွက်လာ၏။
"နင် ဘာပြောတာလဲ မသာ!"
စန္ဒာဇော်ဝင်းဝုန်းခနဲထရပ်၏။ နှလုံးသားငယ်တက်တူးရှိရာ လက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော်တို့တည့်တည့်ဦးတိုက်နေသည်။ ကြည်နူးပြုံးနဲ့နူးညံ့နေဟန်ရှိခဲ့တဲ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတစ်ဖက်က ဒလိမ့်ခေါက်ကွေး။ ဖြိုးလေး လျှာထုတ်ပြောင်ပြတာက ကောက်ရိုးကိုမီးမြိုက်လိုက်သည့်နှယ်ဖြစ်သွားပုံရသည်။
"ရွှေမရှိ၊ ငွေမရှိတွေက ပြစရာမရှိတော့ ရှိတဲ့လူကိုကြိတ်လောင်တာပေါ့"
"ဥစ္စာတွေပေါလွန်းကို ဘယ်ဟာပြရမှန်းမသိဖြစ်နေတာဆို ပိုမှန်မယ် ညီမလေး"
