"ေနေသာ္! ဘာေတြရွာေနတာလဲ"
"ငါ့ name tag ကြာ။ ေက်ာပိုးအိတ္အေရွ႕မွာထည့္ထားတာပဲ မေတြ႕ေတာ့လို႔"
"Name tag ေလးတစ္ခုကိုမ်ား။ ေပ်ာက္သြားအသစ္ျပန္လုပ္ေပါ့"
"ငါ့ညီမေလးလုပ္ေပးထားတာကြ"
"ငါ့ကိုလည္း မင္းညီေလးအျဖစ္ ေမြးစားပါလား။ လုပ္ပါ။ အိမ္ကအစ္မကေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္ သူ႔ရည္းစားနဲ႔ပဲဖုန္းေျပာေနတာ။ ေခါက္ဆြဲေလးေတာင္ ျပဳတ္မေပးခ်င္တဲ့အစ္မနဲ႔ေနရတဲ့ဘဝႀကီးမွာ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ ရဲရဲႀကီးေမြးစားေပးစမ္းပါ"
"မ်က္ႏွာဆိုးေတြကို ညီအစ္ကို မေတာ္ခ်င္ဘူး"
"ရိုင္းလိုက္တာ။ ေသာက္ရမ္းရိုင္းတယ္"
ၿဖိဳးေလးရဲ႕ရႈံမဲ့သြားတဲ့အမူအရာကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရဲဘုန္းရဲ႕ရယ္သံက theatre ထဲပဲ့တင္လႈိင္းထ၏။ ေပါင္ေပၚက ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေဘးတြန္းၿပီး စားပြဲေပၚကစာအုပ္ေတြကို ေကာက္သိမ္းလိုက္သည္။ theatre ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္တည္း ထိုင္မိေနတုန္း။
"ေနေသာ္ေရ...Mr.Dental King..."
အသံကအီတာမဟုတ္ဘဲ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ အပ်ိဳေပါက္အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္လံုး ႏွာေခါင္းရႈံ႔မိၾကသည္။ အဲ့ဒါ တျခားသူမဟုတ္ စႏၵာေဇာ္ဝင္း။ တစ္ပတ္လံုး ကၽြန္ေတာ့္ကိုပတ္ေျပးေနတာ အတန္းတက္ရင္လည္း ကထိကဝင္မွလိုက္ဝင္သည္။ ကန္တင္းမွာလည္းမေတြ႕။ facebook acc ေတြလည္း ပိတ္ၿပီး လွည့္ပတ္ေရွာင္ေနတာ အခုက်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီ တည့္တည့္တုိးလာျပန္၏။
"ဘာလဲ!"
ကၽြန္ေတာ့္အသံက ေဟာခန္းက်ယ္ထဲ မလိုတမာသံနဲ႔ထြက္လာသည္။ အေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႔ဝင္လာတဲ့ စႏၵာေဇာ္ဝင္း ကိုယ္ရွိန္သပ္ၿပီး ေျခလွမ္းအက်က ခ်က္ခ်င္းသိမ္ေမြ႕သြားသည္။ မ်က္ႏွာက အတင္းကာေရာသကာရည္ေလာင္းခ်လာသည့္ပံု။
"အဟဲ... ငါတို႔ ေနေသာ္ေလး အသံက တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနသလားလို႔။ နင္တို႔ႏွစ္ေကာင္ ေနေသာ္စိတ္ဆိုးေအာင္ဘာလုပ္ထားၾကတာလဲ"
"ေနေသာ္ စိတ္ဆိုးေအာင္လုပ္ေလ နင္ေလ။ သူခုိးကလူျပန္ဟစ္ေနပါ့လား"
