"ဒါက အစုတ္ႀကီးကြာ။ ကုိယ္ ဝတ္ထားၿပီးသားႀကီး"
"ေအာ...စုတ္ေတာ့မစုတ္ပါဘူး။ နည္းနည္းလးေတာင္ျပဲစုတ္ေနတဲ့ေနရာမရွိဘူး။ ဝတ္ထားၿပီးသားေပမယ့္ အသစ္လိုပဲ"
အေရာင္ကင္းတဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေငးၾကည့္ၿပီးေျပာေန၏။ တကယ္ကို အူတိအူေၾကာင္နဲ႔ နားရြက္ေတြကို ဆြဲလိမ္ပစ္လိုက္ဖို႔သာ ေကာင္းသည္။
"မရွက္ဘူးလား ဟမ္!"
"ခိုးထားမွ မဟုတ္တာ"
မရွက္ဘူးလားဆိုတဲ့စကားကို ရွက္သြားပံုရသည္။ မထံုတေထးျဖစ္ေနတဲ့ပံုစံကို ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ အားမလိုအားမရျဖစ္လာ၏။
"မဟုတ္လည္း မဝတ္နဲ႔ ခၽြတ္ကြာ"
စကားေျပာေနတဲ့တစ္ေလၽွာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္ကိုင္ထားမိတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ႀကိဳးကို သူ႔ပုခံုးေပၚကေန ဆြဲခ်လိုက္ၿပီး အက်ႌကိုပါ ခၽြတ္ခ်မိသည္။ ရႈပ္ေထြးသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကို တားခ်ိန္မရဘဲ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္က ေျမေပၚကို ပစ္စလက္ခတ္ျပဳတ္က်သည္။ သူ႔ကိုယ္ေပၚက အက်ႌေတြလည္း ဖရိုဖရဲ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ပစ္လိုက္တာ ခ်က္ခ်င္း။ သြားၿပီ ကၽြန္ေတာ္ လြန္သြားၿပီ။ ဒီတဒဂၤေလးအတြင္းကို ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိလိုက္ဘဲ အထိန္းခ်ဳပ္ကင္းမဲ့သြားခဲ့၏။ သူဝတ္ဖို႔ေပးခဲ့တာေပမယ့္ တကယ္တမ္းျမင္လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရွက္သြားခဲ့တာ။ ဒါကပဲ ျဖစ္တည္မႈတူညီေပမယ့္ ယိမ္းယိုင္ပံုျခင္းမညီမၽွတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္။
သူက ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကို လႊတ္ခ်ၿပီး အက်ႌခၽြတ္သည္။ မ်က္ႏွာကပ်က္ယြင္းသည္မဟုတ္ဘဲ အၾကည့္ေတြကိုလႊဲဖယ္ထားသည္။
"မဝတ္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ေတာ့မယူပါနဲ႔။ ေပးၿပီးသားပစၥည္းျပန္ယူရင္ မ်က္စိစြံတတ္တယ္"
မ်က္ဝန္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမေရာက္လာေအာင္ သိသိသာသာေရွာင္ဖယ္၏။ အက်ႌကိုေက်ာဘက္ကေနပူးေခါက္ ရင္ဘတ္မွာပိုက္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေကာက္လြယ္သည္။
"သြားေတာ့မယ္ေနာ္"
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုလွည့္မၾကည့္ရဲေတာ့။ ေျခသံက ေလးေလးမွန္မွန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အပါးကေန စြန္႔ခြာသြားသည္။ နဂိုမၾကည္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ျပင္ေပၚမႈန္မႈိင္းတက္လာတဲ့ မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြလို ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕တည္ကုန္၏။
