"ဒီမနက္ေတာ့ တကၠစီနဲ႔ပဲ သြားလိုက္ေနာ္ သား။ ညေနမွ ကုမၸဏီက ကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ကို လာႀကိဳခိုင္းလိုက္မယ္"
"ရတယ္ မာမီ။ ၿဖိဳးေလးျဖစ္ျဖစ္၊ ရဲဘုန္းျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လာေခၚခိုင္းလိုက္မယ္။ မာမီ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔သြားပါ"
ညီမေလးတို႔ေက်ာင္းမွာက်န္ခဲ့တဲ့ကားကို သြားၾကည့္ရမယ့္အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ပဲ ဒီမနက္ ညီမေလးေက်ာင္းပို႔တာဝန္ကို မာမီယူသည္။ ေဆာင္းေလေငြ႕ေငြ႕ကိုႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာကာနီး ေဖေဖာ္ဝါရီလက ျမဴႏွင္းမကြဲခ်င္ေသး။ မာမီနဲ႔ညီမေလး ကားေပၚတက္သြားတဲ့ထိ လိုက္ၾကည့္ေနရင္းမွ ရီေဝေဝနဲ႔အိပ္ခ်င္မူးတူးစိတ္ကိုေဖ်ာက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြထဲကုိ လက္ထည့္ဆြဲဖြပစ္ရသည္။ ကားထြက္သြားလို႔ ေဝ့က်န္ခဲ့တဲ့ေလေပြတစ္ခ်က္က စိမ့္ခနဲ။ အေႏြးထည္အက်ႌရင္ဘတ္ကို ဆြဲစိၿပီး လက္ေတြကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ပိုက္မိ၏။ ျမဴႏွင္းေဝေဝထဲ မႈန္မႈိင္းထုံထိုင္းတဲ့အာရံုတို႔နဲ႔ သမ္းေဝမိတာကို လက္ခံုနဲ႔အျမန္ဖိအုပ္ရသည္။ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲေဝ့သီတက္လာတဲ့အရည္ၾကည္ေတြၾကားကမွ မတ္တပ္ရပ္ေနသူတစ္ဦးကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္၏။ မ်က္လံုးကိုမွိတ္လို႔ အိက်လာတဲ့အရည္စက္ေတြကို လက္ညႇဳိးနဲ႔လက္မသံုးၿပီး ဖိဖြသုတ္ဖယ္လိုက္ၿပီးမွ အာရံုစူးစိုက္လွမ္းၾကည့္ရသည္။
ေက်ာပိုးအိတ္ပုခံုးႀကိဳးတစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး လက္တစ္ဖက္မွာ စာအုပ္တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ေရြးယူဝယ္ေပးခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီေရာင္ေဖ်ာ့ Hoodie ညိဳညိဳက ေနေရာင္ျခည္ေလာက္မေႏြးေပမယ့္ လန္းဆန္းတက္ႂကြမႈေရာင္ျခယ္သည္။ မတ္မတ္ရပ္ေနတဲ့ ေျခတစ္စံုကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ျဖဴစိမ္းေရာတဲ့ ဆင္ၾကယ္စိမ္းကို မစြန္႔ေသး။ ဒီေကာင္ကေတာ့။ တိုက္ႏွစ္ခုၾကားအကြာအေဝးကို ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲေတြနဲ႔ခ်ံဳ႕ပစ္လိုက္သည္။ သူ႔ေရွ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခါးေထာက္ရပ္ၾကည့္ေတာ့ သြားတန္းေဖြးေဖြးေတြေပၚေအာင္ျပံဳးျပ၏။
"အစ္ကို"
မ်က္ႏွာကဘာမွမလိမ္းထားတာ သိသာသည္။ ေရထိခဲ့တာမၾကာေသးပံုရတဲ့ မ်က္ႏွာကႏုစင္ေန၏။ ႏွင္းျမဴေအးေအးၾကား ျမင္လိုက္ရေတာ့ ႏုငယ္မႈအေပၚၾကည္စင္ရွင္းသန္႔မႈေတြ ထပ္ေလာင္းသြားေရာ။
