"မစန္ဒာအတွက်တဲ့ ကောင်ချောလေးတစ်ယောက်ပေးသွားတာ"
နှင်းဆီနီနီတစ်ပွင့်ကိုကြယ်တာရာပန်းတွေဝန်းရံထားသည့်ပန်းစည်းလေးက စန္ဒာဇော်ဝင်းလက်ထဲ လန်းဆန်းစွာလှပနေ၏။
"ဘယ်သူပေးသွားတာလဲ"
"အဲဒါတော့ ကျွန်မတို့လည်းမသိဘူး"
ပဟေဠိတွေဖြစ်သွားတဲ့ စန္ဒာဇော်ဝင်းမျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ငေးကြည့်နေသူတစ်ယောက်ကိုဖြင့် ကျွန်တော်နဲ့ရဲဘုန်း မသိချင်ယောင်ဆောင်ပေးလိုက်ရသည်။ ဒီနေ့က ချစ်သူများနေ့ပဲလေ။ ချစ်တတ်ကြသူတိုင်း ပျော်ခွင့်ရှိသည့်နေ့ပါပဲ။
ဒီနေ့မှ အရေးကြီးအော်ပရေးရှင်းတွေလိုက်ဝင်ပေးထားရသည့်တစ်ကိုယ်လုံးက ဂျူတီကုတ်ကိုချွတ်လိုက်မှ လူကနည်းနည်းအေးသွားသလို။ ပစ္စည်းတွေကိုကျောပိုးအိတ်ထဲ လုံးထွေးထည့်ပြီး ခြေလှမ်းကျဲတွေနဲ့ ဂျူတီထွက်ဖို့ပြင်ရသည်။
"နေသော် မင်းဆီပို့ထားတဲ့ချောကလက်တွေ"
"သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဒီညတာဝန်ကျမယ့်ဆရာမတွေကို ဝေပေးလိုက်ပါကွာ။ ငါချိန်းထားတာရှိလို့ မရှင်းခဲ့တော့ဘူး"
"ကားယူသွား ဟေ့ရောင်"
"နေ နေ။ ငါ တက္ကစီနဲ့ပဲပြန်မယ် ဒီနေ့တော့"
ရဲဘုန်းဆီအသံချန်ထားခဲ့ပြီး ကျောပိုးအိတ်ကိုဆွဲလို့ ကော်ရစ်ဒါတစ်လျှောက်ပြေးရသည်။ မပေါ့မပါးနဲ့ညီမလေးအတွက် သွားလာရေးအဆင်ပြေရအောင် ကျွန်တော့်ကားပေးထားလိုက်တော့ ဒီနေ့တော့ တက္ကစီနဲ့အိမ်ပြန်ပြေးရမည်။
အရင်ရက်တွေတော့ ရဲဘုန်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ်၊ ဖြိုးလေးနဲ့ဖြစ်ဖြစ်လိုက်ပြန်တတ်ပေမယ့် ဒီနေ့ရဲဘုန်းက နိုက်ဂျူတီကျပြီး၊ ဖြိုးလေးကလည်း အစီအစဥ်တွေရှိနေသည်။ အိမ်ပြန်ပြေး ရေချိုးပြီးပြန်ထွက်ရင်တော့ ညနေ ၆နာရီချိန်းထားတာ မှီနိုင်ပါသည်။
ဒီလတွေညီမလေးကိစ္စ၊ အိမ်ကိစ္စနဲ့အသားမကျနိုင်တဲ့နေ့ရက်တွေထဲ သေချာဂရုမစိုက်ပေးနိုင်ခဲ့တဲ့ချစ်သူအတွက် စက္ကန့်၊ မိနစ်တိုင်းကို အလဟဿဖြုန်းတီးမပစ်ချင်။ တကယ်ဆိုရင် ဒီလိုနေ့မျိုး အိမ်စောစောပြန် ရေချိုးပြီး သူ့ကျောင်းအထိတောင် သွားစောင့်ပေးချင်သည်။ အပြေးတစ်ပိုင်းခြေလှမ်းတွေက ကျောင်းဝင်းကားပါကင်မှာ ခြေစုံရပ်မိသွားစေ၏။
