"သင္ေပးမယ္မလား"
ႏႈတ္ခမ္းေတြနဂိုအတိုင္းေနရာမက်ႏိုင္ခင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေတာင္းဆိုသည့္အသံ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အညႊန္းအာရံုက ျမႇားခ်ိတ္ခၽြန္တစ္ခုနဲ႔ခ်ိတ္ယူခံထားရသလုိ အျပံဳးရွိရာ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းတစ္ဖက္မွာ တြယ္ၿငိေနမိ၏။
"အစ္ကို..."
နက္ေမွာင္တဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ခၽြန္ျမတဲ့သြားစြယ္ရွိရာ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းတို႔ လိုက္ဖက္ညီမႈအတိုင္းတာက ေနေရာင္ေႏြးေႏြးျဖန္းပက္ခံရတဲ့ နံနက္ခင္းနဲ႔ အလားသဏၭာန္တူ၏။ အျပံဳးက ကူးစက္တတ္တဲ့ သေဘာသဘာဝရွိသည္။
"သင္ခ်င္တဲ့ သီခ်င္းရွိလို႔လား"
"အဲ့လိုေတာ့မရွိဘူး"
တစ္စံုတစ္ခုကိုေပါ့ေပါ့ပါးပါးစဥ္းစားဟန္ကေတာင္ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြ ေနရာမေရြ႕ဘဲ တည္ၿငိမ္တတ္တာက အညာသားအက်င့္မွန္းကၽြန္ေတာ္ သိလာတတ္ၿပီ။
"ဒါဆို နားေထာင္ေနက်သီခ်င္းေရာ"
"နားေထာင္ေနက်ရယ္လို႔မဟုတ္ေပမယ့္ နားရည္ဝေနတဲ့သီခ်င္းရွိတယ္"
"ေျပာၾကည့္ေလ"
"မေနာသီခ်င္း"
"ဘာ!"
ဂစ္တာႀကိဳးေပၚက ကၽြန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြေခ်ာ္က်ၿပီး နားဝင္ဆိုးတဲ့ျမည္သံႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ေအာ္သံကိုေတာင္ဖံုးသြားသည္။ ပန္းေလးလွလို႔ ေငးေနတုန္း ခါခ်ဥ္ကိုက္ခံရလို႔ တြန္႔လိမ္သြားရတဲ့ ခံစားခ်က္လိုမ်ိဳး အဆီအေငၚမတည့္တာေတြ ထျဖစ္တာ။ ဒါမ်ိဳးကို ဖီးငုတ္တယ္လို႔ ေခၚရမည္။ တစ္ခ်က္ေလာက္ထရိုက္လိုက္လည္း ဘာလို႔အရိုက္ခံရမွန္း သူ႔ကိုယ္သူသိမယ့္္ေကာင္စားမ်ိဳးဟုတ္မေနဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကိုပဲျပန္ေလၽွာ့ၿပီး အသက္ရႈ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္လိုက္ရသည္။ မဟုတ္ရင္ တကယ္တစ္ခ်က္ေလာက္ တီးမိေတာ့မွာ။
"အစ္ကို သင္ေပးမယ္မလား"
"မင္းေနာ္...မင္း!"
"အဲ့လိုသီခ်င္းေတြက် အစ္ကိုဘယ္သိမလဲေနာ္"
ကၽြန္ေတာ့္အသံေနအသံထားေျပာင္းသြားတာေလာက္ကို အရိပ္အကဲဖတ္တတ္တာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမည္။ မ်က္လႊာကိုေအာက္ခ်ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြျပန္ေစ့သြား၏။ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားဝင္လာလို႔ ဒီျမင္ကြင္းကိုေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အသက္မျပည့္ေသးတဲ့ကေလးကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈလုပ္ေနတယ္ထင္မွာ အတိအက်ပင္။
