"နောက်လည်း လာလည်နော်။ ဘယ်မှလည်းလိုက်မပို့ရ။ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာလည်း ချက်မကျွေးနိုင်လိုက်ဘူး"
"မဟုတ်တာ။ ကျွန်တော်က တကူးတကကြီး လူကြီးတွေကိုနှောင့်ယှက်မိသလိုဖြစ်လို့တောင် အားနာနေတာပါ"
"အခုတော့ ရပ်ဆွေရပ်မျိုးဖြစ်ပြီပဲ။ အားနာရမယ့်လူတွေမဟုတ်တော့ဘူး။ ကိုငယ့်ကိုလည်း စောင့််ရှောက်ပေးပါဦးနော်။ သူက ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးညံ့တယ်"
ဇာမဏိ ကိုလတ်တို့လင်မယားက ဒီနေ့နံနက်စာဝိုင်းမှာ တူယှဥ်တွဲလို့ ဧည့်ခံကြသည်။ မရီးအလတ်က ရန်ကုန်သူမို့ လေယူလေသိမ်းက သွက်လက်၏။ တစ်ပတ်လျှိုဆံထိုးမှာ ဝေနေတဲ့စံပယ်တွေနဲ့ သနပ်ခါးပါးကွက်ကြားရဲ့သင်းပျံ့ပျံ့ရနံ့တို့ကြောင့် ရန်ကုန်သူရဲ့ဟန်ပန် မရှိတော့။ ပြန်မယ့်နေ့ကျမှပဲ ကျွန်တော့်မှာ ထမင်းဝိုင်းသေချာထိုင်ဖြစ်တဲ့အတွက် မျက်နှာလည်းပူရ၏။ ဇာမဏိမိဘနှစ်ပါးနဲ့ကိုကြီးတို့လင်မယားက ကျွန်တော်တို့မနိုးခင်တည်းက အလှူပွဲစီစဥ်ရဖို့ရှိတာမို့ အရုဏ်ဦးတည်းက ထွက်သွားကြသည်။ ကျွန်တော့်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီးတောင် ကျေးဇူးတင်စကားမဆိုလိုက်ရ။
ကောက်ညှင်းပေါင်းပူပူနဲ့ တို့ဖူးကြော် လက်ဖက်ရည်အတွဲအဖက်က ဆောင်းမနက်ခင်းနဲ့ ပနံသင့်နေခဲ့၏။
"ရန်ကုန်ရောက်ရင် ကျွန်တော် ဧည့်ခံပါရစေ"
"ရန်ကုန်ကတော့ လာဦးမှာ မောင်လေး။ ကိုလတ် Scania တွေလာကြည့်ရမှာ"
ကျွန်တော့်နားထဲရှုပ်ထွေးသွား၏။ Scania ဆိုတာ အဝေးပြေးခရီးသွားကားတွေမလား။ ကျွန်တော့်ပုံစံကိုကြည့်ပြီး ကိုလတ်အမျိုးသမီးက နားလည်မှုနဲ့ပြုံးသည်။
"မောင်လေးတို့စီးလာတဲ့ ခရီးသွားကားတွေက ကိုလတ်လုပ်ငန်းတွေလေ"
ကြွားနေတာမျိုးမဟုတ်။ ကျွန်တော်နားမလည်လိုက်သည့်အပိုင်းကို ရှင်းပြခြင်းမျိုးဖြင့် မျက်နှာအမူအရာတို့က ရိုးရှင်းကြသည်။
"အဲ့ဒါ အစီးရေထပ်တိုးဖို့လုပ်ထားဖို့ စီစဥ်ထားတာတွေလာလုပ်ရမှာ"
