"မငိုပါနဲ့ဟာ။ နင်ငိုတော့ ငါပါဝမ်းနည်းလာပြီ"
ပန်ကာလက်တံတွေရဲ့ တဖျတ်ဖျတ်ခတ်သံနဲ့အတူ ထွက်ပေါ်နေတဲ့ ရှိုက်သံတိုးတိုး။ အခန်းထောင့်စားပွဲမှာထိုင်နေတဲ့ရဲဘုန်းက ငြိမ်သက်ရင်း သူ့ရှေ့ကမြင်ကွင်းကိုကြည့်နေသည်။ အသံတိုးတိုးနဲ့ မျက်ရည်တွေတွေကျနေတဲ့ စန္ဒာဇော်ဝင်းဘေးမှာတော့ ဖြိုးလေးကမျက်စိမျက်နှာပျက်နေ၏။ ဖြိုးလေးလက်တွေက စန္ဒာဇော်ဝင်းမျက်နှာကို ထိဖို့မရဲစွာနဲ့ ကို့ရိုးကားယား။
ရဲဘုန်းက ကျွန်တော့်ကိုမြင်တော့ လက်မအောက်စိုက်ပြသည်။ ကျွန်တော် အသံမထွက်ဘဲ ရဲဘုန်းဘေးဝင်ထိုင်လိုက်၏။ house ဆင်းမှ ခုံနံပါတ်ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ဖြစ်နေတဲ့ စန္ဒာဇော်ဝင်းက ကျွန်တော်တို့သုံးယောက်နဲ့တတွဲတွဲဖြစ်ချိန်ပိုများလာသည်။ ဒီနေ့ဆို ဖြိုးလေးနဲ့ စန္ဒာဇော်ဝင်း night duty။ ကျွန်တော်နဲ့ ရဲဘုန်း off။
"၅နှစ်ဟ။ ၅နှစ်ဆိုတဲ့အချိန်က မလုံလောက်ခဲ့တာလား။ ငါ့မှာ သူပဲရှိတာ သူသိရဲ့သားနဲ့"
စန္ဒာဇော်ဝင်းအသံက အားဖျော့လွန်းနေသည်။ စိတ်ဆိုးဒေါသဖြစ်တာမဟုတ်ဘဲ နှမြောတသယူကျုံးမရပုံစံ။
"နင့်မှာဘာလို့သူပဲရှိမှာလဲ။ ငါရှိတယ်။ ငါတင်မဟုတ်ဘူး။ ရဲဘုန်းရော နေသော်ရော။ ငါတို့ရှိတယ်။ တန်ဖိုးမသိတဲ့ကောင် နင် မယူခင် လမ်းခွဲလိုက်ရတာပဲ ကောင်းတယ်"
ဖြိုးလေးက တစ်ရှူးတစ်စဆွဲပြီး မျက်ရည်တွေထဲနစ်နေတဲ့ စန္ဒာဇော်ဝင်းမျက်နှာပေါ် ဖိဖိဖွဖွလှမ်းသုတ်ပေးသည်။ ကျွန်တော်နဲ့ရဲဘုန်း မျက်ခုံးတွေမြင့်တက်သွားပြီး အကြည့်ချင်းဆုံမိကြ၏။ ဒီရက်တွေထဲ စန္ဒာဇော်ဝင်းရည်းစားက နောက်တစ်ယောက်ပဲရသလိုလို သတင်းသဲ့သဲ့ကြားမိပေမယ့် အခုတော့ တကယ်ပဲအကွဲအပြဲနဲ့အဆုံးသတ်ဇာတ်သိမ်းသွားပုံရသည်။ ကိုယ့်သူငယ်ချင်းမျက်ရည်ကျတာမြင်တော့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲလည်းနွမ်းသွားသည်။
စန္ဒာဇော်ဝင်းတစ်ယောက် လက်ကောက်ဝတ်က အသည်းပုံတက်တူးငယ်ကိုပွတ်သပ်ငုံ့ကြည့်၏။ အပြုံးတွေက ဒဏ်ရာတွေကြောင့် ပြိုလဲနေကြသည်။ ဝေဒနာကြောင့် ဝိုင်းစက်စက်မျက်ဝန်းတွေအရောင်ဖျော့နေ၏။ နှုတ်လမ်းလှလှတို့လည်း အရင်လိုဖူးသစ်မနေ။
