Deepest

Μητέρα φύση

Μόλις σήμερα κατέληξα στο ότι,

ένας άνθρωπος ποτέ δεν ολοκληρώνεται.

Μια υλη χάνεται, γερνά και γίνεται σκόνη μα

μα μια ψυχή είναι ενα μονιμως μεταβαλλόμενο πράγμα.

Αρα ποτέ δεν θα βρεις ποιος είσαι.

Για καθε δευτερόλεπτο είσαι κάποιος άλλος.

Αλλά σήμερα, λίγες ώρες μετα,

δεν νιώθω ότι ειμαι εγω.

Δεν αναγνωρίζω κατι οταν αντικρίζω τις σκέψεις μου,

δεν αναγνωρίζω κατι μέσα στην ατέλειωτη ροη αντικειμένων που με εμποδίζουν απο το να αγγίξω εμένα

Και τώρα καμία άνεση δεν περιβάλλει το κορμι μου

Και τώρα είναι αδύνατον να γράψω κάτι αμήχανο και άχαρο και γεματο λέξεις ασυνδετες

Τώρα αυτη η συνοχή με αποσυντονιζει.

Μέρες τώρα κλείνω τα μάτια μου και κλείνω τα αυτια μου και ξαφνου όλα τα απτα εξαφανίζονται

και ξαφνου κάθομαι στο γρασίδι και το αγγίξω

το μυρίζω

Και ειμαι ανάλαφρη σαν πεταλο απο κάποιο ομορφο λουλούδι

Μα οταν λεω πως χρειάζομαι λιγο γρασίδι,

δεν με καταλαβαίνεις.

Σήμερα και καθε μερα δεν θυμάμαι πως να γράψω. Και πως να κάνω κατι απρόσμενο και πως να μην βγάζω νόημα.

Κατι μέρες τώρα, όλα βγάζουν νόημα.

Αναρωτιέμαι αν στα αλήθεια αιμορραγεί κάποιος αν σταματήσει να αναπνεει

κι αν σταματήσει να γράφει

αν σταματήσει.

σπαω το κεφάλι μου

γιατί πασχιζω να θυμηθώ

ποιο ειναι το θεμα του τραγουδιού που με πληγωνει περισσότερο

μα το θεμα αυτο δεν το είχα κατανοήσει ποτέ και ίσως αυτο με πληγωνει

Που κατα βαθος σε όλες τις περιστάσεις μενω με ενα ερωτηματικό

Στο κάτω κάτω, ποιο το νόημα;

Στο κάτω κάτω ποια ειμαι;

Μια κουκιδα σε ενα σύμπαν ατελείωτο.

Αρα αυτο σημαίνει πως δεν έχει και πολύ νόημα.

Το γρασίδι μυρίζει αγκαλιες και αγάπη

και αγάπη, αγαπη , αγαπη

Το γρασίδι μυρίζει όμορφα και το γρασίδι με αγκαλιάζει

Και σαν ενα πέταλο, νιώθω ασφαλής.

Κι ας μην ειμαι.

Εχω ξεχάσει πως ειναι να ειμαι ανάλαφρη ομως

Καθε μερα βαραινω κι αλλο κι αλλο

και δεν βαραινω απο αγαπη

Καθε μερα μεγαλώνω

και καθε μερα απομακρυνομαι απο το ποιον μου

Καθε μερα δεν κοιτάω στον καθρέπτη Και το καλύπτω με την δικαιολογία πως καθε μερα αλλάζω

καθε μερα σχηματίζεται ενα καβούκι, καθε μερα σερνομαι και αφηνω πισω πικρα

Καθε μερα αναρωτιέμαι κρυφά που πήγε το πέταλο που έγραφε ομορφα

Και πως θα παω στο γρασίδι

καθε μερα ανακαλύπτω πως ξετυλίγονται οι πτυχές μου κι εγώ σαν ερπετο τις φτυνω να βγάλω αλλες.