Deepest

Είναι εκεί

Τους βλέπω εκεί ,κάτω από τα νέον φώτα.

Με κορμιά ιδρωμένα και το πάθος αποτυπωμένο στα γατίσια μάτια τους.

Τους ακούς πώς γρυλίζουν όταν τους παίρνεις το σκοτάδι;

Τους βλέπω πως ορμάνε και πως σκίζουν με μανία κάθε πέπλο αγνότητας.

Τους βλέπω, ή μάλλον όχι, τους , μυρίζω.

Μυρίζω οινόπνευμα και λουλούδια, μυρίζω κάτι σαν θάνατο ντυμένο με σατέν.

Τους μυρίζω, ή μάλλον όχι, τους γεύομαι.

Ναι, στην άκρη της γλώσσας μου, μεταλλική σαν την επιφάνεια ενός γυαλισμένου όπλου, και τρέχει κόκκινη γύρω από τον λαιμό, στα κόκαλα από κάτω , στο στήθος , και σκάσει σαν να ναι πέταλο.

Τους ακούς;

Πως σύρεται βαρύ το κάθε βήμα.

Τους νιώθεις; Πώς γαντζώνονται, χέρι με χέρι, τυλίγοντας τα δάχτυλα μεταξύ τους.

Νιώθεις το χάδι στην ραχοκοκαλιά και τους πόρους να γίνονται αισθητοί;

Πως συσπούνται οι αρτηρίες μέσα στα αγγελικά πλασμένα, ή στα πήλινα αγαλματίδια , ακούς πως κυλούν οι φρίκες μες' στην διψασμένη σάρκα;

Την ίδια που έχει ένα ένα μετρημένα τα σημάδια από τον ήλιο

Όταν δε τα πνίγει το φεγγάρι σε κάθε ολοκλήρωση,

Τότε που η θάλασσα ξεβράζει τα μεγαλύτερα λάθη.

Δε την κοιτάω και πολύ.

Στην αντανάκλαση, σκούρα και ατελείωτη , χίλια και ένα κίτρινα μάτια , ένα για κάθε εγώ

Και τότε τα βλέπω

και τότε τα πνίγω

σα να μην ακούγονται τα στριγκλίσματα τους όταν αφρίζουν τα πνευμόνια , και

κόκκος κόκκος ,σκάβουν το μονοπάτι τους με προορισμό τον πυθμένα της αβύσσου.