Deepest

Καλοκαιρινή ραστώνη

Καλοκαιρινή ραστώνη.

Αργά ή γρήγορα τελειώνει.

Μία και δυό του Σεπτέμβρη.

Κοντά και πάλι ας μας φέρει.

Φιλιά από κρασί και αλμύρα, 

πράσινα , κόκκινα σταφύλια.

Ροδαλά μάγουλα , ολοστρόγγυλα κεράσια,

Γινομένα πέσανε, κατάχωμα.

Σάπισαν από τον καιρό, 

μείναμε εμείς οι δυό.

Στο απόγευμα που αργεί να φύγει, 

Αχνοφαίνονται τρεις φίλοι,

πορτοκαλί φιγούρες με λιωμένο παγωτό,

αποφεύγουν το κρυφτό.

Φέρε χρόνε τον χειμώνα, να παγώσουμε αιώνια.

Να δουλέψει το μυαλό μας, να μη σπαταλάμε λόγια.

Λέξεις γράφονται με μπεζ, στον ιδρώτα των σωμάτων,

Κάθε τέτοια χρυσή ώρα, λυσμωνώντας τον χειμώνα.

Καλοκαιρινή ραστώνη.

Έφυγε ο Αύγουστος, τελειώνει.

Ψυχή, μυαλό στη πρίζα.

Σβηστές φωνές στην χήτρα.

Ας βράσουμε και οι δύο,

Όταν θα 'ρθει το κρύο.

Να μην είμαι πια μόνη,

στην αμυντική μου ζώνη.

Απόδραση από εκείνα, 

τα επιπόλαια κίνητρα.

Έναν Ιούλιο ανύπαρκτο και έναν Αύγουστο στην λίστα.

Να περιμένω κι άλλο κι άλλο...

Τόση ξεκούραση μου φτάνει!

Γέλα Φλεβάρη, γέλα Μάρτη, 

που θέλω στο κρύο σου να αφομοιωθώ.

Δεν θέλω να ξεπεραστώ.

Στα χέρια μου όλα να τα πάρω.

Απ'την ραστώνη να με βγάλω.

..