Deepest

Δράμα κινηματογραφικό

Η αδρεναλίνη στα ακροδαχτυλα μου, μια εμπειρια που μου αφήνει γλυκόπικρη γεύση.

Μια ρομαντικά, σκληροπυρηνικη μυρωδιά, σε άγαλμα ανθρώπινου κορμιού, χείλη με γεύση κανναβης.

Με γεμίζει με αισθήματα, γλυκανάλατα, κλισέ κουπλέ.

Με γεμίζει(ς) με παράπονα, ερωτήματα και λάθη.

Δύο μάτια σκοτεινά και γελαστα, κοιτούν ανέκφραστα.

Περιμένει με αγωνία ενα όνομα στην οθόνη, να εμφανιστεί.

Αναμενει.

Καταραμένοι κοραλι ουρανοί, δύση του ήλιου, κι όμως αυτοί αναμένουν την ανατολή.

Άγγιξε πάλι, πνευματικά, ένα λάθος, είναι συνήθεια να πέφτει σε άτομα, ξεβρασμενα και κενά.

Όση προσπάθεια και να βάλει, διαχωρίζει το σωστό, αλλά το υποτιμά.

Δεν είναι ηρωες ερωτευμένοι, είναι δειλοι εξαπατημενοι.

Είναι αξία του εγωισμού της.

Μα και ο πρίγκιπας δεν ξυπνά.

Ενώ αυτή μέσα της αγρυπνα.

Κάθε στιγμη που ουρλιάζει, την παρουσία του απαιτεί,

Αυτός με τα χάδια μιας άλλης τη σιγή του δημιουργεί,

Να γίνει το κενό, διάστημα ηλίων και ετών , γεμάτο αέρα βεβαρυμένο, συναίσθημα νεκρό,

Ποτό στις φλέβες και στην ανάσα, τρεμουλο, βουητό,

Στο κρεβάτι της να βγαλεις το καλύτερο σου εαυτό.

Σώμα από πηλό, λιωμένο και ιδρωμένο, πάτα τον ενθουσιασμό, πρόσφατα γεννημένο.

Θέλω να ζήσει η ηρωίδα μου σενάρια του μυαλού, ενώ ο άνθρωπος στο τέλος, θα βρίσκεται αλλού, ταξιδεμενος στα αστέρια του, στο καπνο του φεγγαριού, θα ζει ένα ψέμα, ευτυχισμένος, θα ευχόταν ξεχασμένος.

Τον αφήνει και γελάει, από μέσα της πονάει, ζει στις τύψεις, στα γαμωτο, ρίμα γεμάτα ανασφάλεια και ανύπαρκτες λύσεις.

Την αφήνει και γελάει, δεν τον νοιάζει, τον χαλάει, να γυρίζει στα ίδια μέρη, ποθητα ,γνωστά, αλλαγμένα, τραβηγμένα από το χέρια.

Παιδιά με πατημένα τα δεκαεπτά, στους δρόμους, στα στενά, με ηχεία στα χέρια και ερωτηματικά, με τσιγάρα και άδεια μυαλά.

Δεν έχει νόημα, τα χει χασει, νεκρό, εφηβικό ρομάντζο, σαν βγαλμένο από ταινία, από κίτρινα βιβλία.

..