Deepest

Ημιτελής παρωδία του τέλειου

Τι είμαι άλλωστε; Κακομαθημένη και εγωίστρια. Ετσι με βλέπουν με τα ματια τους οι καθρέπτες κι ας εύχομαι να πεθάνω στο κλάμα με αυτούς να με κοιτάνε και να πιστεύουν πως είμαι καλά.
Δεν μπορείς να προσδιορίσεις το καλά όπως έχεις χασει εσένα μέσα στο απίστευτο τέλος. Δεν θα το έλεγα ποτε αλλά δεν το έχεις καταλάβει και δεν είσαι και σε καλό δρόμο.
Τι στο καλό γράφω;
Αφού δεν υπάρχει καν ακροατήριο να καταλάβει το νόημα των λέξεων και απλά χειροκροτάει. Στο κάτω κάτω δεν γράφω νανούρισμα.
Ποίηση θέλω να γράψω και να σας αναταράξω κάθε συναίσθημα που προσπαθείτε βίαια να κλείσετε μέσα.
Εγώ θέλω να το βγάλω και να σας αφήσω να το ψάχνετε χαμένοι.
Είμαι κακιά αλλά θέλω να νιώσετε λίγο αποτελιωμένοι σαν εμένα. Αν νιώθω έτσι άλλωστε.
Εχω ορκιστεί πως θα πεθάνω (δηλαδή τι είναι ο θάνατος - ούτε αυτό δεν ξέρω) και θα ακούω τα τραγούδια που μισείτε.
Πως τα θεωρείτε άσχημα.
Κοίτα όμως... Εμένα με κανουν να νιώθω ζωντανή και να δακρύζω.
Ποτε ηταν η τελευταία στιγμη που με είδατε να δακρύζω;
Α ναι.
Δεν με είδατε.
Θέλετε να δείξετε πως είστε ανεξάρτητοι.
Ανεξάρτητοι δεν είστε όταν δεν είναι κανεις.
Αλλά όταν είναι όλοι και προτιμάτε να περνάτε την βαβούρα του κεφαλιού σας, μόνοι σας.
Είναι τεράστιο και απαίσιο. Είναι ένα πεζό κείμενο που μοιάζει με άχαρη , παλιά πολυκατοικία και εγώ σας το περνάω ως ποίηση.
Είμαι καλή σε αυτό και εσείς αρκετά χαζοί για να το θαυμάζετε.
Θαυμάζετε τα πάντα, ειδωλολάτρες της εποχής σας. Τα είδωλα όμως δεν είναι θεοί.
Είστε εσείς.
Μέσα απο διαλυμένα τέρατα και ψεύτικα μάτια.
Δεν βγάζουν καν νόημα τι τα διαβάζεις;
Σάμπως καταλαβαίνεις και τίποτα;
Κάποια στιγμή θα κλαις και θα φωνάζεις 'λυπήσου με'.
Εγώ σε ζηλεύω. Γιατί εγώ δεν μπορώ να κλάψω. Δεν είμαι αναίσθητος.
Απλά όλα αυτά που σκέφτομαι δεν βγαίνουν ποτέ. Με τρώνε για να χωρέσουν.
Δες το κλάμα ως λύση.
Γιατί δεν ξέρω τι γράφω και γι αυτό φταίει η ελλειψη δακρύων μου.
Είναι ότι πιο φτηνό έχω γράψει.
Κάπως έτσι είναι το κεφάλι μου.
Ξέχασα τα άγχη. Μου ξεριζώνουν κάτι ωραίες ελπίδες που με κόπους απέκτησα. Που η ψυχή μου κυνήγησε με τόσο πάθος και ευτυχία.
Ας μην μιλήσουμε (εγώ) καλύτερα για το πόσο κατάκαρδα τα παίρνω όλα.
Για εμένα όλα έχουν ένα νόημα (η ειρωνία είναι σχεδόν εκτυφλωτική).
Δεν σου εξηγώ.
Αν έχεις φτάσει ως εδώ είσαι τρελός.
Λυπάμαι που σου το λέω έτσι απότομα αλλά κάτι πάει λάθος.
Βαριέσαι σαν εμένα.
Θα γέλαγα αλλά δεν μπορω.
Λογικά μοιάζω με αυτον τώρα και είναι αστείο γιατί τον κοροϊδεύω.
Που μοιάζει με χλωμή προσωπίδα του μεσσαίωνα.
Το νόημα δεν είναι αυτό.
Το νόημα είναι πολλαπλό.
Αφταστο.
Αρχίζω να έχω αυτοκτονικές τάσεις.
Ησύχασε σε παρακαλώ.
Ποίηση γράφω , μεταφορές είναι όλα.
Κι αν είχα δεν θα το έλεγα έτσι.
Θα το έφερνα πλαγίως, ίσως και τρομακτικά πίσω σου για να ξεθωριάσει η περηφάνια σου και να ουρλιάξεις.
Δεν αναφέρομαι σε έναν ή σε όλη την κοινωνία.
Συνήθως αυτό κάνω αλλά σε αυτό εδώ το «ποίημα» αναφέρομαι σε πολλούς ξεχωριστούς ανθρώπους.
Αν διαβάσεις κάτι και νιώσεις πως αναφέρομαι σε εσένα τότε έχεις δίκιο.
Και σε έκανα να αναρωτηθείς τι στο καλό προσπαθώ να πω.
Αν έχεις το θάρρος ρώτα με αλλά να ξέρεις είμαι ντροπαλή και δεν θα απαντήσω.
Ξέφυγα απο το θέμα.
Μακάρι να έχεις τρελαθεί και το κεφάλι σου να έχει γεμίσει άσπρους, κενούς τοίχους.
Κάθε λέξη.
Κάθε γράμμα.
Κοίτα το.
Οχι όχι εγώ κάνω κάτι άλλο.
Νιώθω να γεμίζω από αυτό το χρωμα που αγαπώ.
Αυτό το μπλε που έχει και γκρι μέσα και ελάχιστο λευκό.
Ωραίο να το βλέπεις αλλά στην αίσθηση επικίνδυνο και αιμοβόρο.
Θα ήθελα.
Να νιώσω όπως εκείνη την στιγμή.
Που με πλημμύρισε ευτυχία.
Και δεν ήξερα το γιατί.
Δεν το σκέφτηκα καν.
Προσπαθώ να βρω όμως όταν είμαι λυπημένη, έναν λογο να χαρώ.
Και ίσως, λεω ίσως, να είναι στο αίμα μου και να είμαι μπλε.
Γιατί είμαι κάπως δυνατή και κάπως αδύναμη.
Και με αφήνω να χαθώ αλλά πάω μαζί μου.
Αλλά δεν μπορώ.
Να το κάνω άλλο αυτό.
Δεν.
Θέλω.
Δεν.
Αντέχω.
Δεν αντέχω.
Μάθε λίγο και πες μου.
Πως μπορώ να αλλάξω αγαπημένο χρωμα;
Πες μου.
Πέρνα με από αυτήν γέφυρα.
Εκλεισα τα αφτιά μου.
Και νιώθω χάλια.
Οπως όταν ακούμε μουσική και ξαφνικα κλείνει.
Και όλα είναι σκοτεινά.
Και άσχημα.
Γιατί δεν έχουμε τι να κανουμε.
Και σκεφτόμαστε τι να γίνει άραγε να όλα πάνε κακά;
Και αυτό κανουμε.
Δεν βγάζει καν νόημα.
Να σου πω τι βγάζει νόημα;
Η καθαρή σκέψη.
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΩ.
Και είμαι δύσκολη να με καταλάβει κάποιος.
Και δεν βγάζω νόημα.
Προσπαθώ να το βρω αλλά αφού είμαι ήδη διαμελισμένη δεν βρίσκω τίποτα.
Είναι ένα τεράστιο ποίημα.
Και λατρεύω να γράφω σε αυτό.
Θα γράφω για όσο μπορέσω.
Και αν το διαβάσεις όλο.
Είσαι ικανός αρκετά να σταματήσεις κάποτε.
Τόσα λόγια.
Δεν διορθώνω τίποτα γιατί θα κάνω λάθος.
Κρυώνω λίγο. Εσωτερικά και εξωτερικά μπορώ να πω.
ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΠΑΛΙ.
Αν.
Το σκέφτηκα;
Εκείνη την μεταφορά;
Μεταξύ μας... (κανείς, μονο εγώ)
Ναι.
Δεν ήταν κυριολεκτικό αλλά περνάει συχνα φυγαλέα από το μυαλό μου.
Το συγκρατώ γιατί ορισμένες φορές ήταν έντονο αν και όχι έμπρακτo.
Βυθίζω.
Ερωτεύομαι.
Σκέφτομαι.
Αγναντεύω.
Διακρίνω.
Αγαπημένα ρήματα.
Αυτά που η σημασία τους είναι πιο καλη και μυστηριώδης από οτι νομίζεις.
Προσπαθώ να πω κάτι έντεχνα.
Αλλά αναπνέω μέσα από αυτους που δημιουργώ.
Αυτό φτάνει.
Νομίζω.
Φτάνει ίσως.
Δεν έχεις χασει το παιχνίδι.
Δεν έχεις παίξει καν. Χειρότερο.
Αν ήξερες ποσο θέλω αυτές οι χίλιες λέξεις να σου μείνουν καρφωμένες.
Εστω ένα μέρος.
Διάλεξε το αγαπημένο σου.
Δεν είμαι σπουδαία, ούτε εσύ.
Κι όσο πάω χάνω τον δρόμο που για το νόημα.
Δεν είναι μια απλή αντίδραση.
Είναι εγώ, εσύ, εμείς, όλα όσα ξέρουμε και δεν ξέρουν, όλα όσα αγαπάμε, μισούμε, αδιαφορούμε.
Ολα όσα τρέχω να πω, να προλάβω δεν μπορώ αλλά κάτι κάνω σχετικα.
Χωρίς καν να ξέρεις.
(Σταμάτησα).
Βαρέθηκα πια να σκίζω κάτι που δεν υπάρχει.
(Με αυτήν την πρόταση συνολικά είναι 1000 λέξεις.)

••