Deepest

Έρις η καλλιτέχνις

Η Έρις της έριδος , η Έρις του έρωτα.

Η Έρις της προσπάθειας, η Έρις της ήττας.

Η Έρις της τέχνης, η Έρις του μηδενικού.

Η καλλιτέχνιδα με το χαοτικό κεφάλι, η καλλιτέχνιδα με το όμορφο χαμογελο. Η ζωηρή της η καρδιά... Και το γλυκό της βλέμμα. Η μοναχική συγγραφέας, η ομιλιτική νεκροθάφτρια.

Το κοιμητήριο της, η γλώσσα της, ο ουρανίσκος. Και τα πτώματα οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν.

Το χέρι του καμβά, η άρνηση στη βοήθεια.

Ψυχές νεκρές κυκλοφορούν στα έργα της Έρις.

Έξυπνη ύπαρξη, ευχάριστη  παρουσία σε κορμί πεσιμίτριας, σε κορμί φοβισμένης.

Επαγγελματίας δυνατή παρουσία, οι άλλοι την λένε κύρια, ήσυχη κυρία, αμίλητη δεσποινής.

Μα τελείως τυφλοί είναι;

Μα μιλάει και δεν την ακούνε.

Τα περνάει σε μία επιφάνεια.

Τα διαβάζει το οξυγόνο της.

Και την λυπάται,

την πνίγει λιγότερο.

Στέκεται όρθια.

Παρακολουθεί τον περιγυρο της να πέφτει. Συναισθηματικα πονεμενοι όλοι γύρω της.

Αναρωτιέται...

Αν η θλίψη κρατούσε πιστόλι.

Και αν μετρούσε έως το δέκα.

Μέχρι να αισθανθεί κι εκείνη κοινωνικά αποδεκτά και αξιοπρόσεκτα...

Θα είχε πατηθεί η σκανδάλη;

Νόημα δεν έχει, καμία σημασια.

Οι καλλιτέχνες δεν πεθαίνουν όσο δημιουργούν.

Αθάνατες υπάρξεις.

Αθάνατες και αήττητες.

Κι ας μη κάνουν το πάπλωμα τους, χώρο για να στεγασθουν τα δάκρυα.

••