Deepest

Αγριόχορτα

Ποτέ δεν θα ξεχάσω πως είναι να κοιτάς στο βάθος

στο βάθος καθε πνοης που αφήνεις

και ποτέ δεν θα ξεχάσω πως αν συγκεντρωθεις μπορείς να τη δεις

ποτέ δεν θα ξεχάσω τα γαλαζοπρασινα νερα

και ποτέ δεν θα ξεχάσω πως ο,τι μπει σε αυτα ξεπλένεται

και έχεις ξεπλύνει οτι σε βαραινει

οταν πλέον είσαι στο έδαφος.

Η κάθε ψυχή είναι ανέγγιχτη.
Ειναι ανάσα που τη βλέπεις αν συγκεντρωθείς

μα την ανάσα δεν μπορείς να την φυλακισεις.

θα ευχόμουν να μην εισαι ανασα,
αλλά αυτο είναι κατι αλλο.

και η δικη μου εκπνοή είναι αέναη.

Στην εισπνοή δεν φορτιζομαι.

Και αναρωτιέμαι πότε θα βγω απο τον αυτόματο, να αγγίξω το έδαφος.

Πλέον ξέρω πως οι καλύτεροι στιχοι γράφονται στη θλίψη αλλά όχι στη δυστυχία.

οι καλύτεροι στιχοι ζουν

οι νεκροί στιχοι δεν ειναι παρα απολιθώματα.

Και αυτα είναι χρήσιμα μονο στο παρελθόν.

Οι δικοι μου στιχοι είναι ατελείωτοι.
Και το δικο μου δεν σταματά να κελαηδα

διότι ξερει πως ο πιο αυθεντικος στιχος δεν εχει ανάγκη τα σύννεφα, γιατί φυτρωνει στη γη.