Deepest

Η μοχθηρή μου φίλη

Είναι τόσο ακούραστη η φίλη μου.
Ανένδοτη.
Καθώς κοσμεί τα λευκά μαλλιά της, με τα λουλούδια ενός αγγέλου.
Καθώς παίρνει νερό από τις πηγές του διαβόλου.
Είναι ασταμάτητη και τρομακτική, τολμώ να πω.
Η ταχύτητα που με ξεπερνάει είναι όμοια με αυτή που ξεπερνώ την ταυτότητά μου.
Πέφτει στο χιόνι.
Οι νιφάδες μπερδεύονται στα μαλλιά της.
Καλή μου φίλη, πιάσε το χέρι μου και ελευθερώσου.
Βάφω το χιόνι κόκκινο.
Το ακρωτηριασμένο μου χέρι θάβεται όπως η ανάσα της φίλης μου.
Ξαπλώνω μαζί της.
Αφήνω τον χτύπο της καρδιάς μου να μαστιγώσει το παγωμένο έδαφος.
Επεσα και έπεσα μαζί της.
Την χρειάστηκα και με εγκατέλειψε στην ακμή της απόγνωσης.
Με χρειάζεται και την χρειάζομαι.
Ξεριζώθηκε απο πάνω μου και πόνεσα.
Και τώρα, που το αίμα μου έχει κρυσταλλώσει.
Και που το δέρμα μου έχει γίνει μπλε και τα χρυσά μάτια μου χτυπούν την φίλη μου, είμαι ήρεμη.
Διότι έχει μουδιάσει η ψυχή μου και δεν πονάει.
Μονάχα λυπάμαι.
Για την φίλη μου.