Deepest

Τεχνητές λάμψεις

Κάθε φορά έμοιαζε πρώτη

και γι αυτό τις έπαιζα στο μυαλό μου σαν κασέτες

σαν κασέτες που δεν είχαν ημερομηνία λήξεως.

οι κασέτες δεν έχουν ημερομηνία λήξεως.

Και έπειτα κάθε φορά αιμορραγουσε διαφορετικά

μα πονουσε το ίδιο

και ο μόνος επιδεσμος που είχε απομείνει ήταν η συνήθεια.

Κάθε φορά είναι άλλη μια φορά που προσμενω τα πάντα και παίρνω μια ολοστρογγυλη απόρριψη

Και η τελευταία φορά ποτέ δεν ξέρω πότε θα φανεί
Ποτέ δεν ξέρω

Κι εσύ δεν ξέρεις πόσο πεθαίνω για κάτι αληθινό
Πόσο δεν μπορώ σήμερα να σηκωθώ

Κάθε φορά είναι μια πίστη αντιγραφή της προηγούμενης

Το μόνο μου όπλο είναι να κλείσω τα μάτια

Άλλα ποτέ στα αλήθεια δεν μπορώ

να αρνηθώ την ελπίδα πως τα άστρα θα κατέβουν
πως η νύχτα θα γίνει μέρα

Και τα πάντα γύρω θα λάμψουν
Μα δεν ξέρω τι θα λάμπει

Πάντα κάτι λάμπει αλλά δεν είναι ήλιος

Κι εσυ ελαμπες αλλα ήσουν σπίθα

Και η σπίθα μπορεί να γίνει φωτιά αλλά δε θα γίνει ήλιος

Και όλες οι στιγμές που φεγγουν διευκολύνουν την όραση μου και είναι σπιθες
είναι φωτιές

αλλά δεν είναι ήλιος.

Κι αν υπάρχει ένας, αναλλοίωτος και ολοκληρωτικος ήλιος τότε ίσως δεν είναι γύρω

τοτε ισως είναι μέσα μου.

Και κάθε στιγμή είναι ίδια
Κάθε ντεζα- βου ξύνει νοσταλγίες
Κάθε νοσταλγία ντύνει όμορφα ένα βάσανο

Με τη μορφή τεχνητής λάμψης

Και καθε φορά πονάει -περιεργως- το ίδιο
Κάθε φορά γίνεται συνήθεια

Και κάθε λούπα εξαντλεί το ίδιο

Και κάθε λάμψη που αγγίζω, σβήνει

Και κάθε φορά σε ψάχνω
και ψάχνω να βρω
και ψάχνω ποιο κομμάτι θα μπορούσες να καλύψεις μα αδυνατω-

Όλα τα κομμάτια είναι αταίριαστα και η μόνη κόλλα είναι ο ήλιος

αλλά το μόνο φως που είμαι ικανή να δω είσαι εσύ.