Deepest

Χάος

Δεν υπάρχει επιστροφή. Οι κόκκινες κλωστές έχουν κοπεί. Είρθε τυφώνας και πήρε το σωμα μου. Προσπαθώ. Προσπαθώ να ξεφύγω. Δεν μπορώ να κουνηθώ, δεν μπορώ να αντέξω αντιδράσω. Τα ψεύτικα λόγια έχουν αποδείξει την ελαφρότητά τους. Εχουν βγει στην επιφάνεια της θάλασσας. Ο αφρός παγιδεύει τις κινήσεις μου. Προσπαθώ να δω έξω από το νερό αλλά η αλμύρα καίει τα ματια μου και μπερδεύει τα βλέφαρά μου. Κολυμπάω μέσα σε ένα χάος. Σε ένα απλό αγαπητό χάος. Κάτι με τραβάει κάτω. Πριν προλάβω να προσπαθήσω να βάλω το οξυγόνο στους πνεύμονές μου έρχεται κάτι και τραβάει τα πόδια μου. Προσπαθώ αγανακτισμένα αλλά καταλήγω να χτυπιέμαι στο νερό. Ακόμα , ακόμα είμαι ένα πνεύμα παγιδευμένο σε αυτό το αναθεματισμένο σώμα.
Γρατζουνάει βίαια τα πόδια μου και τα τραβάει κάτω.
Πριν το καταλάβω έχω βυθιστεί ολοσχερώς στον βυθό.
Δεν θα κάνω καμοία άλλη απόπειρα να βγάλω το κουβάρι στην επιφάνεια του αφρού και της σκόνης.
Ισως είναι καλύτερα έτσι.