Deepest

Το λευκό ως πένθιμο χρώμα

Άλλη μια εβδομάδα που στο πέρας της επέφερε βαρεμάρα. Αρχίζω να πιστεύω πως θα με καταπιεί. Φιλίες αλλού, ελάχιστες εγώ έτσι κάθομαι βυθισμένη στο μυαλό μου. Τόσο απασχολημένη με το τίποτα που τίποτα άλλο δεν διαταρασει την ύπουλη αυτή ηρεμία.

Την αναγνωρίζω αυτήν την Κυριακή.
Είναι λευκή.
Βουτηγμένη στην απάθεια, σαλεμενη ως το τέρμα.
Αυτή η ημέρα της ακινησίας, αναισθησίας, του 'δε με ενδιαφέρει'.
Η ζωή κινείται σαν τρελή κι εδώ μια λευκή φιγούρα διασχίζει μια λευκή διαδρομή.
Τέτοιες στιγμές αισθάνομαι πως είναι τόσο εξωφρενικά άσχημες που άγγιξαν την τελειότητα.
Λες και εξαϋλωθηκα για κάποιες ώρες.
Λες και το όνομα μου ξεγραφτηκε , λες και είμαι αντικείμενο του αγέρα.
Μια 'κάποτε ιδεα'.
(Δυσκολία ακόμη και στα δήθεν. )
Δύο λευκά ειλικρινεστατα ψεύτικα μάτια.
Μέσα χύνεται βραστό νερό, έξω καιγόμαστε.
(Εγώ μίλησα παρόλα αυτά.)
Στο χέρι σας αν θα δείτε τη λευκή μπογιά.

Ορισμένες φορές γίνομαι εκνευριστική.
(Και αρκετά ποιητική.)
Θα σου χαλάω τη διάθεση, δεν έχω κάτι να χάσω.
Κι εσύ, μικρό, πολύχρωμο ων, θα νιώσεις φόβο.
Φόβος στο λευκό;
Φόβος που χάνεται.

Κι εμένα, που με χάνεις, που με βρίσκεις.
[Έχω κάτι ρίγη, εσωτερικά και επαναλαμβανομαι. ]

Μέχρι και το φως άλλαξε κατεύθυνση.
Κλείσε τις κουρτίνες, κλείσε τες τις καταραμενες.
Να δω, θα βρεις το θαρρος;

Επικοινωνείς με ένα χαριτωμένο λάθος.
Παύσεις αργές μα συνάμα κουραστικές.
Τοίχοι μισοί, μια δω μια κει.
Δε μιλάω πλέον σαν να μαι κάτι το υπαρκτό και το λυπητερό.
Πάρ' τις πράξεις μου και φύγετε από δω.
Γελάν τα γεγονότα και ο ρεαλισμός.
Όταν πεθάνουν οι προσδοκίες μου τότε ίσως χαρώ.
Δε με επηρεάζει τίποτα.
Ομολογία στο άσπρο κενο.
Σε έναν κόμπο που καταπινεται μαζί με το νερό.
Στο πνίξιμο ευθυνών, εγώ απουσιάζω.

Να με κοιτάς, να με κοιτάς.
Δε θα με δεις, δε θα με βρεις.
Τώρα ο καθρέπτης δε σε εμφανίζει.

Στα λευκά ντύνομαι άλλη μια φορα.
Τα πένθιμα μου ρούχα με φορούν ξανά.