Deepest

Αλεξιθυμία των λογικών σκέψεων

Η λογική μου είναι υπερβολικά πολύ λογική,

Σχεδόν καθόλου ανθρώπινη,

Ένα χάρτινο κουτί.

Η λογική μου καταπίνει το νου μου, έχω καταρριφθεί.

Η λογική μου με στρίβει, με ανάβει, και με καπνίζει ,

Στον αγέρα μου κυκλοφορεί.

Μια αλεξιθυμία που μόνο αυτό την δικαιολογεί,

Μια ψυχρή, υποκειμενική λογική.

Μέσα στη κόμη του σκληρού δικαστή,

Κρύβεται η όχι ανθρώπινη , ηγετική του πυγμή.

Τα ηλεκτρόνια στην μικρή, γυάλινη ψυχη,

Γεμάτη υδράργυρο, έτοιμη να εκκολαφθει.

Για ένα άγαλμα που έχει , με τα χρόνια,  αποτεφρωθεί.

Για ένα φάντασμα, που περιστρέφεται στην κρύα και καταγεγραμμενη τιμή.

Ενός ανθρώπου που τον βλάπτει η συναισθηματικη υπεροχή.

Η λογική μου πολλαπλασιάζεται,

Και όταν με ξεπεράσει κάθομαι σε στάση εμβρυακή.

Να θυμηθώ  (απλά προσπαθώ) , πως ήταν να ήμουν ένα ρεβίθι δίχως να βάζω ώθηση,

Δίχως να πνίγομαι στη τελευταία έκδοση,

Που γράφηκε με σύνεση, με μέτρο , γενική υπερβολή,

Από χέρι προικισμένο, ρέει  σκέψη ορθή.

Νευρώνες λεπτού πάγου στου εγκεφάλου την αποσαφήνιση.

Στο κρανίο του ώντος που έχει χαθεί στην σύγχυση.

(Καταλαβαίνω πως)

Έχει , ο αυθορμητισμός μου βρει,

Όμορφο τόπο να κρυφτεί.

●●