Deepest

μεσημεριανοι εφιάλτες

Εκπνοή.

Ένα νέφος , ένα μείγμα από αλκοόλ, και τα σάλια ενός ξένου.

Θα σε καπνίσω σαν τσιγάρο.

Και θα σε φτυσω.

Στην έκταση της ψυχής μου ακου°

παίζει κάποιος βιολί, το ίδιο κομμάτι μέχρι

μεχρι οι χορδές να γίνουν λεπίδα

και να μη τραγουδά κανένα αηδόνι

καθώς δημιουργειται μια βαθιά σχισμή σε αυτό που λέμε λαρύγγι,

τώρα δεν μπορώ να σου μιλήσω.

Τώρα η όψη μου φαντάζει θολή

και μόνο νιώθω τον ιδρώτα να κυλά, κρύος έως τις γάμπες μου.

Ξέρεις πως

ο βοη μες' το κεφάλι μου είναι ο δείκτης στη σκανδάλη.

Ξέρεις πως

ο σπαγγος δεν είναι παρά όλα τα ανειπωτα που βαρυναν και δέθηκαν.

Ξέρω πως

όσο και να φτύσω

η μεταλλική γεύση είναι ίδια.

Δεν έπρεπε να  σου δώσω ο,τι είχα κι ούτε να με φιλήσεις.

Θα με γδύσεις

και θα με σκίσεις

και θα μ'αρεσει

και θα φωνάζω το όνομα σου

μέχρι να με σκάσεις, 
αφού θα τυλίξεις τα άκρα σου γύρω μου τον λαιμό μου•

ναι....

Εγώ θα σε χτυπήσω

και θα σε βρίζω

γιατί είσαι πάντα εκεί

μια μελανη θολούρα μπροστά από τα δέρμα μου ενώ όλα αυτά τα γεμάτα ενέργεια κορμιά λυχνιζονται

και πέφτουν

και χαϊδεύουν το πάτωμα με τα όμορφα πρόσωπα τους

γεμάτα βρώμα.

μούχλα.

βρωμάει εδώ μέσα.

σάπισε κάτι εδώ μέσα

πέτα το.

πέτα το.

Τώρα νιώθω την αδρεναλίνη να ανεβαίνει

και γλείφεις την ραχοκοκαλιά μου αργά μέχρι να κλείσω ερμητικά τα μάτια μου και να νιώσω τους μυς μου να τρεμοπαίζουν ελαφρά

δαγκωνω τη τελευταία παρτίδα μας

και αφήνω το δηλητήριο να μπει μέσα

και αφήνω τα μάτια μου να ανοίξουν

και πέφτω

όλα γυρνούν

και πέφτω αλλά δεν προσγειωνομαι.