Deepest

Μεταφορική κατηφόρα

Πνευματικά κουρασμένη αλήθεια.

Σα να υπάρχει ένα σκοινί γυρω από τον λαιμό μου.

Και με πνίγει, με πνίγει, με πνίγει, ρουφάει το αίμα μου.

Λιγοστεύει τις μέρες μου.

Με πετάει στα άγρια θηρία να με φάνε.

Και με τρώνε τωρα.

Με τρώνε τότε.

Θα με τρώνε μέχρι να μη μου έχει απομείνει ανάσα για ανάσα.

Ειδικά τώρα.

Ανθρώπινο λάθος που θα μου στερήσει μια ζωή.

Όταν αποφασισα να...

(Νεκρολογώ. )

Το πτωμα;

Θαψε με στο καλύτερο χώμα, κάψε με κι εσύ κάνε με στάχτη, κάνε με οξυγονο, κάνε με κώνειο, κάνε με ποντικοφάρμακο, μου αρέσει να νεκρολογω ειδικότερα όταν το θύμα είμαι εγώ και μόνο εγώ.

Ντύσε με , γδύσε με, τύλιξε με με βενζίνη, βάλε μου φωτιά, παρακολούθα με να καίγομαι αργά αργά.

Δε με αγαπούσαν και δε με κράτησαν , και εγώ δεν είδα την αγάπη τους και το έριξα στο κυνήγι ζωής, και πυροβολούσα τα πτηνά και αυτά αιμορραγούσαν πάνω από το κεφάλι μου μέχρι η σφαίρα να βρει εμένα και να κοκκινίσω τα εδάφη.

Και δε με βοηθούσαν να κρεμάσω τη λάμπα μου να φωτιστω και ορθόθηκα μοναχή μου στο σκαμνί και το καλώδιο αγκάλιασε τον λαιμό μου και τα πόδια μου γλυστρισαν και πέταξα.

Και γελούσαν, ναι γελούσαν, που 'ν το αστείο; Μα μπροστά σου, χίλιες δυο λέξεις να ουρλιαξω, ησυχία θα απλωθεί.

Νεκρική η ησυχία, έγινε το φόρεμα μου το στενό, αυτό που μου ταιριάζει που είναι λίγο αποκαλυπτικό. Ναι , το ξέρεις αυτό το καταλευκο με την κόκκινη ραφή, ναι το ξέρεις αυτό που φοράω καθημερινά.

Δε το θυμάσαι; Κι όμως το φοράω κάτω από  τα πουλόβερ και τα τζιν.

Νεκρολογώ και το μισείτε :

"Μη λες τέτοια!"

Ναι σώπασα, τα λόγια τα διέγραψα, μα δες με , με σκίζω, με σκίζω, με σκίζω, μέχρι να μην είμαι πια εγώ.

Το σκοινί ισορροπίας άρχισε να κουνιέται, όμοιο με πανιά στο άνεμο ή με καρδιά ερωτευμένου.

Δεν το κουνάει η φύση.

Το κουνάνε οι πράξεις.

Στο πα ότι λεω το εννοώ.

Και να με φοβάσαι γιατί έπεσα από το σχοινί και γελάω, πως γελάω με την πτώση μου.

Μουρλάθηκα!

Έλα να σε χαϊδέψω λίγο, έλα να το διασκεδουμε, έλα να μεθυσουμε...

(Θέλω να θανατολογω. )

Απόλαυση μικρής μαζόχας , βλέπω το αίμα μου να χύνεται και ,ναι Θεέ μου βοήθησε με , αμάρτησα.

Υπερικτημησα τα λόγια μου και τα γνωμικά μου.

Τα καλύτερα λέμε.

Γιατί είμαι το χειρότερο και  υποκρίνομαι πως ειμαι το καλύτερο.

Μέσα μου υπάρχει ακόμα ένα 'θα θελα'.

Αλλά να το αγνοήσεις, βουλωσε τα αφτιά σου με το ίδιο υλικό όπως τότε που έπεσα από τον έκτο και δεν άκουσες τον κρότο του ξεψυχισμενου, παρελθοντικου κορμιού μου να αγγίζει το αμάξι με βιαιοτητα και ανυπομονησία.

Ο ήχος της αγανάκτησης μοιάζει γλυκός μα φθείρεται αν τον βάλεις εσωτερικά σου.

Και εγώ είμαι το κέντρο μιας ξύλινης σβούρας που γυρίζει γύρω γύρω μας κανείς δεν την προσέχει.

Μέχρι να φθαρεί και εκείνη.

Και το χαμόγελο μου έγινε διακοσμητικό και άχρηστο στην χαριτωμένη ψευτιά μου.

Έγινε η ομορφιά μου.

Η εξωτερική.

Προσπαθώ τάχα να φτιάξω πορσελάνηνο σώμα, σώμα μοντέλου, σώμα αγαλματος, σώμα - καθρέπτη να αντιστρέψει την μαγεία της αιώνιας κατηφορικής κλίσης.

Ένας μακρύς δρόμος προς τα κάτω χωράνε όχι μόνο σε άνθρωπο αλλά και σε κούκλα, πόσο μάλλον σε εμένα, αξιοπρόσεκτη μα δεν διαθέτει κανείς λίγο χρόνο να με συναρμολογησει.

Εγώ Συγγνώμη που σας κούρασα.

Συγγνώμη γλυκιά μου βοτουλινικη τοξίνη.

Αχ αυτές οι υπερβολές, μα ο ρεαλισμός δε μου παει, δε με σώζει.

Δίνω το πάθος μιας νεκρής εδώ πέρα καθώς εγώ αγανακτώ λίγο ακόμα, πιο έντονα, πιο βαθιά, με πιο πολύ αίμα.

~~