Deepest

Σήμερα και πάντα και τέλος

05.11.2019

Ο ήλιος έχει βγει. Και πίστευα ότι δε θα δω ποτέ την άλλη πλευρά. Πληρότητα, είναι ένα τοπίο διαυγές. Και μια ύπαρξη που ίσως να βγήκε από τον βούρκο.

Με λίγα λόγια, ο πόνος πλέον είναι τσίμπημα βελόνας στην λεία επιδερμίδα μου

Δύο ολόκληρα χρόνια και αυτό, κάθε λέξη, είναι ύμνος , είναι μια κακογραμμένη απάντηση στην Απελπισία (α έως και θ).

Δεν θα τα διαβάσεις ποτέ. Αποτυπώνουν μονάχα μια φρίκη σε απλές επαναλήψεις λέξεων.

Πένθος, θρήνος.

Σκληρότητα. Μα, θα 'θελα να έχω την ικανότητα να γράψω όσο φυσικά όσο τότε. Που τα συναισθήματα έπνιγαν τα λέξεις. Σήμερα... σήμερα ξέχασα να γράφω. Κι αυτές οι λέξεις δεν είναι δικές μου, το ορκίζομαι. Κατάρα αν η τέχνη σου πηγάζει από τον πόνο σου.

Μα δεν πονάω σήμερα. όλα τα κύτταρα έχουν μουδιάσει και συχνά πυκνά κυλά σεροτονίνη. 

Συχνά πυκνά βάζω τα κλάματα γιατί ίσως 

Ίσως να άλλαξα μαλλί κι ίσως να έγινα επιτέλους αξιοπρεπής μαθήτρια.

Κάτι κράτησα. Και δε το θέλω που να πάρει η ευχή. Γιατί τότε ήταν η δεύτερη μου ανάσα στην πίσσα. Σήμερα προσπαθώ απεγνωσμένα να ενώσω τα κομμάτια αυτής της ανάσας γιατί 

μου έκατσε στον λαιμό και πνίγηκα και ξαφνιάστηκα.

Γιατί , γιατί σήμερα είμαι καλύτερη μορφή το εαυτού μου, μπορώ να σταθώ στα πόδια μου, την θέλω τη ζωή μου αλλά εσύ γιατί δε τη θες;

Τι έκανα λάθος και δε την θες γαμώ το στανιό μου;

Γιατί γίνομαι μια σκιά; Και κρύβομαι.

Και δεν θέλω κανέναν ξανά.

Όλα όμορφα μα δεν ήταν.

Μόνη μου σηκώθηκα και μόνη μου σύρομαι κάθε δευτερόλεπτο που ήθελα να τα παρατήσω.

Πλέον είναι θέμα εγωισμού. Επιβίωσα και ευχαριστώ και μπράβο μου

αλλά τα ξέχασα όλα και δεν ξέρω και να γράφω ποιητικά πλέον.

[Μετά την θλίψη έρχεται η οργή και μετά πουντιάζει το είναι σου και βρωμίζει και ξεπαρθενιάζεται η ψυχή σου το τότε και τώρα είναι ένα πανί λεπτό και άχρωμο και αγκαλιάζει την λογική όσο η καρδιά ραγίζει και κλαίει σπαρακτικά  και θυμίσου*              δεν έμεινε κάτι άλλο να βγάλεις.            Δεν χωράς εδώ πλέον.]

Κάτι κάνω τελικά. [Σου κλείνω το μάτι ειρωνικά.]

 είχα τον έλεγχο όταν σκιαγραφούσα την ζωή μου,όχι τώρα.

Δεν με χωράει ο τόπος. (τι κάνω εδώ; δεν ανήκω εδώ.)

Αδειάζω , γεμίζω. Ρουτίνα κι οινοπνεύματα. Σκατά σκατά. 

[αν άξιζα έστω ένα τάληρο δε θα σε ερωτευόμουν κι άλλο κι άλλο κι άλλο μέχρι να ροζίσει η αύρα μου.] όταν είμαι μακριά σου. όταν σε κοιτώ μαυρίζω και πονάω που δε το ξέρεις  και δε με κοιτάς να δεις ότι εγώ ξέρω.

(εκείνα  τα τραύματα δεν ήταν τα μόνα που μου άφησαν σημάδια. έχω εσωτερικές ουλές και ερεθίζονται συχνά. ) η ζημιά έγινε. η ζημιά έγινε.

Τελικά όντως η ρουτίνα σε αποσπά από το μέσα σου. Πόσα έβγαλα μετά από... καιρό. Και πόσα άλλα ήθελα. 

Μα σήμερα είμαι μόνη μου! Σήμερα είμαι μόνη μου. Και σε κάποιο καιρό θα είμαι πιο μόνη. Ολομόναχη. Μια βολική αναισθησία.

Θα επιστρέφω, το υπόσχομαι. για να γράφω όπως την εποχή 1. ενώ θα κάνω τέχνη στην εποχή 2. 

{η μοναδική ανάγκη που με κατακλύζει πλέον είναι να σε πάρω αγκαλιά και μετά να πλυθώ με κάθε επισήμανση που θα πρεπε να είχα παραλείψει την άνοιξη και να φύγω μακριά γιατι 

χάθηκα. το ποιόν μιας οντότητας που σύρθηκε στην επιφάνεια.}

Θα σου τα ξαναπω όταν ακούω το όνομα του και δεν νιώθω. όταν ακούω τα τραγούδια και δεν θυμάμαι. 

τα λέμε.

Τραγούδι : Placebo - Song to say goodbye

♡♡