Deepest

Αίγλη {2}

Το τι ορίζεται ως παθος είναι μια συζήτηση που ποτέ κανείς δεν τελείωσε.

Εκείνη το γνωριζει, αφού οτιδήποτε οδηγεί στο τέλος, είναι δρομος, και καθε δρομος είναι ορθος αφου οδηγει κάπου.

Ο καθένας  άλλωστε έχει ενας τελος.

Σωστα;

Μα ο καθε δρομος περιστρέφεται γύρω απο την θέληση να μάθει ο ανόητος τι παει να πει παθος.

Και τίποτα δεν είναι παθος

Μα τίποτα δεν είναι και σωστο.

Όπως άλλωστε αναπάντητο μενει το τί είναι αμαρτία,

και μια ύπαρξη σαν εκείνη δεν απαντάει σε τέτοια,

μια ύπαρξη που φλέγεται,γεννιέται και ντύνεται με κάθε λεγόμενη αμαρτία,

και καθε παθος
και καθε δρομο που δεν βγάζει πουθενά.

Αλλά εκείνη υποστηρίζει πως οταν κατι είναι κοκκινο και σε καιει ,

(αν κατι μοιαζει με καζάνια κολάσεως αλλά καιει τόσο γλυκα)

τοτε αυτο λέγεται παθος.

Ειναι ορθο να δώσεις μια ονομασία σε κατι

που αξίζει να αλλάξει μεταγενέστερα,

και να μεταμφιεστει σε μια έννοια δυνατη ,
ερωτική,
επιφανειακή.

Αφού και η ιδια η Αίγλη,
οσο βαθιά και να την ψάξεις

ψυχη δεν εχει.

Και η καρδιά χτυπαει τοσο μηχανικα,
οσο πεταρίζουν τα πορσελανινα βλέφαρα της.