Deepest

Ουρανοί

Έχε πίστη.

Όπως εγώ και ξέρω τις δυνατότητες μου.

Να δώσεις ο,τι μπορείς.

Αυτό που δεν έδωσα.

Διότι ξέρω ότι πάντα θα είμαι ένα επίπεδο χαμηλότερα.

Το μόνο που δεν με απογοητεύει είναι αυτο.
Το μόνο που κάνω σωστά είναι αυτό.

Θυμάσαι τότε που όλα ήταν μεταφορές;

κοιτώ τον καταγάλανο ουρανό και θέλω να με ρουφήξει.

Μια φορά και έχω να το λέω. Ήμουν αρκετά χαρούμενη. Ήμουν σχεδόν ευτυχισμένη.

Πάντα μα πάντα σχεδόν.

Και πάντα κάτι θα ραγιζει. Πάντα κάτι θα φυσάει την όαση και την σκόνη που μπήκε στα μάτια μου.

Κοιτώ τον καταγάλανο ουρανό και θέλω να φωνάξω.

Και μια φορά ανακάλυψα τι ήθελα πια. Και μια φορά ανακάλυψα πως αρκεί αυτό, η πνοή της ζωής που διαχέεται σαν τις κλωστές ηλίου.

Μα πάντα έρχεται η δύση. Πάντα την ιδια ώρα, ποτέ δεν αργεί. Ποτέ πριν ποτέ μετά.

Πάντοτε όταν χρειάζεσαι το φως για να διαβάσεις αυτά που έγραψες.

Κοιτώ τον καταγάλανο ουρανό και θέλω να πετάξω.

Και κάποιες φορές βυθιζομαι σε αυτόν. Βυθιζομαι στο μπλε. Βυθιζομαι στα σύννεφα και στην άνεση που προσφέρουν.

Βυθιζομαι στην στασιμότητα, στην απαισιοδοξία που αυτή φέρνει.
Στην θάλασσα των ελπίδων που αποβιώνουν.
Στο λιωμένο κερί που δεν ανάβει πια.

Βυθιζομαι αναπαυτικά και κάθομαι στα κοράλλια που μου εγγυούνται πως ποτέ δε θα έρθει κύμα απογοήτευσης.

Η κούραση θα είναι μονοδιαστατη.
Όλα θα ναι πάντα βαμμενα ένα ψυχρό μπλε.
Ποτέ δεν ξεθωριάζει όσο πρέπει.
Διαρκεί για πάντα.

Κοιτώ τον καταγάλανο ουρανό μα είναι σκοτεινός πλέον.
Και θα ήθελα πολύ να ήμουν ένα από τα αστέρια που τον φωτίζουν.