Deepest

Εφηβικό παραλήρημα

Τι να πω;

Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν δύο νεκρά μάτια. Δεν υπάρχουν λέξεις που είναι ικανές να βοηθήσουν ένα άτομο να βγει από μια πιθανή πλυμμηρα.

Μη ξεχνάς ποια είσαι.

Τι να πω;

Ναι νιώθω μόνη. Ναι τα έχω κάνει σκατά με όλους. Γιατί; Γιατί;

Και τώρα κάθομαι στο αβολο στρώμα, τυλιγμενη με το σεντόνι και ζεσταινομαι που να πάρει ο διάολος.

Είναι βράδυ, όχι νύχτα. Με προσβαλαν τα λόγια σου. Δεν με ξέρεις και μου χάλασες το βράδυ με τα λόγια σου.

Μόνο μουσική, θλιβερή μουσική με θλιβερούς στίχους και έναν θλιβερο κόμπο στον λαιμό σου. Δύο χέρια ανύπαρκτα και ένα αδύνατο, απροστατευτο κορμί στον βουρκο.
Μια λεκάνη για εμετό και το βρώμικο πάτωμα που πρέπει να διασχίσω.

Τα μαλλιά μου μυρίζουν όμορφα και όσο κι αν ελπίζουν για περιποίηση, κανείς δεν απαντάει.

Είμαι καλ υ τ ε ρ α. Σίγο υ ρ α.

Δεν έχω σκέψεις. Τι, να κλαψω; Να πηδηξω από το μπαλκόνι; ΤΙ;
Τι είμαι; Κάνα κοριτσάκι,χαζό χωρίς αληθινά προβλήματα με ορμόνες και χαρακτήρα πενταχρονου;

Δεν είμαι αυτό. Δεν είμαι καν σε πόνο. Δεν υποφέρω. Πότε δε το έκανα.

Πάντα περνούσα φάσεις και πήδαγα στα επόμενα σκαλιά. Ήταν πιο ασφαλής πάντα.

Και τώρα πνιγομαι. Στο ίδιο μου το δωμάτιο. Προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου να τσακιστει να πάει να φάει. Γιατί, κοίτα το σώμα μου. Δεν είναι αρκετά όμορφο για να αρέσω. Είμαι τόσο άχαρη.

Ποιον κοροϊδεύω; Έχω αναλογίες μοντέλου και παραπονιέμαι. Είμαι γελοία.

Δεν έχω πρόβλημα. Είμαι κακομαθημένη. Είμαι εγωκεντρικη.  Θέλω να περνάει το δικό μου. Θέλω να με κοιτούν όλοι.

Μα φοβάμαι. Είμαι μόνη σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Και δεν ξέρω καν γιατί δεν το κάνω όμορφο, σαν εμένα.

Κοιτώ δίπλα μου. Κανείς. Κοιτώ ευθεία. Κανείς. Ξέχασαν μάλλον πως δεν είμαι μια ταμπελομενη εφηβη. Συγγνώμη παιδιά, κι εγώ ξεχάστηκα. Μισό να κλαψω για τον γκομενο που δεν έχω και τις φίλες που δεν μου στέλνουν αν δεν στείλω εγώ (πικρή αλήθεια ) και τους γονείς που πιεζουν πληγές χωρίς να το ξέρουν. Και για την κοπέλα που θα ήθελα να διορθώσω.

Μισό να πιεσω πληγές με την σειρά μου, πληγές που δεν έχουν πάρει ποτέ αέρα γιατί φοβήθηκα να βγάλω τον επιδεσμο μη και χτυπήσω.

Μισό να γίνω ένα υπόδειγμα που δεν σκέφτεται συνέχεια το πόσο μισητη γίνεται όταν κάνει τέτοιες μαλακιες. Μισό λεπτό, είχα άλλα σχέδια.

Να βρω τον εαυτό που μου κλέψατε. Την προσωπικότητα που ζηλέψατε. Το άτομο που καταστρέψατε.

Είχα σκοπό να σώσω το μυαλό που αδικείσατε, ένα παιδί που ΠΟΤΈ ΣΑΣ ΔΕΝ ΣΤΗΡΙΞΑΤΕ. Ένα άτομο που πίστεψε. Θα έδινα το χέρι σε μια πόρτα που έκλεισε, σε κάτι νεκρά ζωήφυα, σε ένα συμβόλαιο που λέει :

Παραιτούμαι.

Κάθε τρεις και λίγο κάνει το σκοινί κόμπο.

Ο αέρας δεν περνάει από την χαραμάδα στη πόρτα. Συγγνώμη.

Πάλι καταλήγω να λέω συγγνώμη που με γράφετε.

Σας μισώ.

Κι εσείς ευθυνεστε γι αυτό.