Deepest

Σειρήνα

Κάτι χειρότερο από μέτριο, κάτι που το χεις καταλάβει, κατώτερη από τα λάθη μου.

Έχασα τον δρόμο μου για το λιμάνι και η καταιγίδα δεν βοηθάει.

Με λένε Μικρό Καράβι.

Μοσχοβολαει η μπογιά που μόλις με κάλυψαν.

Πιο μικρό και από τα λάθη του κατασκευαστή μου, πιο μικρό κι από τα πελάγη που θα πλεύσω.

Πρώτο ταξίδι, δεύτερο και πάει λέγοντας, σε όλα έχασα τον δρόμο και βρέθηκα αλλού.

Το χρώμα το έφαγε η αλμύρα και το ξύλο έγινε δώρο στα φύκια.
Και εγώ γυμνό καράβι, μικρό και μόνο.

Αιντε πάλι το ταξίδι, μισό έχω μείνει.
Κανένα άλλο καραβάκι, που πήγαν ολα;

Μέσα στο νερο κολυμπω και εγώ, δίπλα από τα ψάρια.
Αυτά όμως ξέρουν τον δρόμο, εδώ  ανήκουν.

Που βρέθηκα πάλι; Συναγερμός!
Έχασα τον δρόμο μου!
Μπήκε στον λαιμό μου ο αφρός!

Απάντηση μηδέν.
Πάλι απασχολημενοι, οι καημένοι.
Δουλειά, δουλειά, πνίγηκαν στην δουλεια.
Πνιγηκα στο νερό.
Κανείς δε το κοιτά αυτό.

Ακούω μια φωνη.

Βλέπω ένα φως.

Ίσως να με λυπήθηκε η άτιμη θαλασσοταραχη.
Ίσως να έκανε διάλειμμα και αυτή από την δουλειά της.
Πρέπει να ξεκουραστεί.

Θαρρώ πως βρήκα τον φάρο μου.

Ρίχνει το φως πάνω μου.

Δύο κίτρινα μάτια με κοιτούν εκδικητικα,

Ήταν σειρήνα τελικά.

••