Deepest

Μια παράξενη διαδρομή χωρίς τέλος

Περπατώ με κλειστά μάτια και το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι υπάρχει ένα τέλος στην διαδρομή. Κάποια στιγμή θα πάρω μια ανάσα και θα αναπαυτω. Ένα τέλος θα έρθει μαζί με μια νέα, καλύτερη αρχή. Την ευκαιρία να αλλάξω αυτό που είμαι. Την ευκαιρία να λατρεψω την διαδρομή και να μην θέλω να της βάλω τέλος. Να μην απογοητεύομαι, να μην νιώθω ντροπή για τις πράξεις μου. Να μην φοβάμαι να σκεφτώ. Ακόμη κι αν δεν είμαι σίγουρη, ακόμη κι αν βηματίζω παρέα με τα λάθη, με τις ατέλειες. Βάζω τα δυνατά μου να γίνω κάτι άλλο, κάτι καλύτερο. Κάτι που θα χαμογελάω από την υπερηφάνεια. Κάτι που θα με κάνει να αγαπήσω κάθε πτυχή του εαυτού μου.
Όχι της εξωτερικής καλλονης.
Της εσωτερικής τηλεόρασης.
Αυτή που δημιουργείται και με βοηθάει να επιβιώνω (είτε να πέφτω).
Αυτή έχω ανάγκη να αγαπήσω.
Μα περισσότερο να την κατανοήσω.
Ίσως έτσι να βρω το νόημα και το τρόπο που θα αναπνέω καθαρό οξυγόνο.