Diğerleri ona hüzünle bakarken Semih kardeşinin duyacağından emin olduğu bir ses tonuyla sadece onun ve belki de Mira'nın bildiği bir şarkıyı mırıldanmaya başladı. Kızın gidişini de durduran buydu ya zaten.
Mira'nın durduğunu gören aile bir Semih'e...
Dün gece hiç uyumamıştım. Nasıl uyuyabilirdim ki kalbim heyecandan ağzımda atıyordu neredeyse. Bugün belki de yıllardır beklediğim o gündü Bebeğim... artık ona kavuşacaktık belki de.
Aklıma gelen büyümüş hali ile gözümden düşen yaşlara engel olamamıştım. O büyürken yanında değildim. Şimdi ise çok güçlü birine dönüşmüştü. Belki de yanında olabilseydim bu duruma gelmezdi. Tabii ki de onu yine güçlü olacak şekilde büyütürdük. Ama bu kadar da olmazdı.
Örneğin dün kim bilir neler yaşamıştı da o dikişin acısını hissetmeyecek kadar boş bakıyordu etrafa. Kendime bir kez daha söz verdim Onunla yaşayamadığım her an için daha güzel bir anı oluşturacaktım. Yaşadığı kötü anların yerine güzellerini koyacaktım.
Şimdi ise odamda yatağımda oturmuş Bebeğimle olan tek fotoğrafa bakıyordum. Bu fotoğraf odaya getirildikten kısa süre sonra Asil tarafından çekilmişti. İki saat sonra ise acımasızca Koparmışlardı onu benden. Kim bu kadar zalim olabilirdi ki küçücük yeni doğmuş bir bebeği ailesinden ayıracak kadar.
Fotoğrafa bir kez daha bakıp gözümden düşen yaşları sildim. Artık ağlamak yoktu. Gülecektik. Mutlu olacaktık.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Arkadaşlar biberon yok. Yeni doğmuş bir bebek gibi düşünün böyle bir fotoğraf bulabildim anca..
Çalan kapı sesiyle gözlerimi kapıya çevirip. "Gel." Diye seslendim. Açıldığı gibi de içeri korel girmişti. Halimi görmüş olacak ki yüzüne acı bir tebessüm kondurarak yanıma adımladı.
Oturduktan sonra ise bir kolunu omzuma atıp aslında cevabını bildiği soruyu sordu. "İyi misin kardeşim?"
Ona baktım ve dudaklarımı oynattım. Yalan söylemeyecektim on metre ötedeki biri bile nasıl olduğumu anlarken...
Korelse o onu kandırmak çok zor olurdu. Bu güne kadar yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmemişti. Bir bakışımdan ne demek istediğimi anlardı. "Değilim ama olacağım." Diyip içimden geçirdim Miram'a kavuşur kavuşmaz.
Korel benim bu hüzünlü halimi dağıtmak için şakayla karışık kurdu Cümlesini. "Olacaksın tabi lan. Kardeşine kavuşuyorsun bugün."
İçimden geçirdim inşallah... O sırada ise odaya bodoslama dalan bir bedenle ikimizin de bakışları o tarafa döndü. Gelen Efe idi. Heyecanlı hali o kadar belli oluyordu ki. Ona bir tebessüm sunup sordum. "Noldu aslanım?"
"Kahvaltı hazır. Sizi bekliyorlar." Efe'nin bu sorusuna ben olumlu anlamda kafa sallarken Korel hızla ayağa kalkıp kapıya doğru yürürken konuştu. "Valla çok acıkmışım. Ben iniyorum hemen. Siz de çok oyalanmayın." diyerek çıkışa ulaştıktan sonra bana göz kırparak kapıyı kapatıp çıktı. Anlamıştım zaten amacını. Derdi Efe ile bizi yalnız bırakmaktı.
Efe ise Korel çıkar çıkmaz hızla gelip yanıma oturdu ardından bana gözlerini dikip aslında benim de cevabını merak ettiğim soruyu sordu. "Sence ablam bizi kabul eder mi abi?" Bu soruyla beraber içimdeki korkuya zıt olarak yüzüme bir gülümseme kondurup elimle saçlarını karıştırdıktan sonra. "Eder tabi lan. Ailesiyiz biz onun." Diyip duraksadıktan sonra ayağa kalkarak Efeyi de kaldırdım ve devam ettim. "Hadi bir tarafımıza terlik yemeden kahvaltıya inelim." Efe de benim bu sözlerime gülerek önden ilerleyip aşağıya inmeye başladı ben de arkasından.
Aşağı indiğimde tüm ailenin sofrada yerini almış ve başladığını görmüştük. Normalde herkes başlamadan önce birbirini beklerdi ama bugünün bir özelliği vardı.
Ben hemen Korelin yanındaki boş sandalyeye geçerken Efe de Kuzey ve Barın'ın ortasına oturmuş yemeğe başlamıştı. Ardından herkes kahvaltısını bitirince zaten giyinmiş olduğumuzdan kimse yukarı çıkmadan hep beraber çıkışa ilerledik. Fakat babamın "Durun." sesiyle ona dönmek zorunda kalmıştık.
Akın "Ne oldu baba?" Bu soruya karşı bir nefes verip cevapladı. "Böyle cümbür cemaat gitmesek mi?" Benim aldığım cevapla kaşlarım çatılmıştı. Hayır efendim bugün orda olmamı kimse engelleyemezdi. "Olmaz öyle şey baba. Kimse benim orda olmamı engelleyemez bugün!"
Cevabımla odadaki diğer herkes de benim kurduğum cümlelerin benzerini kurunca Amcam en sonunda babamın omzuna elini koyarak "Hadi abi gidelim." demişti. Babam da daha fazla ısrar etmeyerek evden çıktı. Biz de peşinden. Annem Babam Amcam ve Yengem bir arabaya binerken biz de Korgul gençleri olarak bir arabaya doluşmuştuk. Gayet büyük bir araç olduğundan herkes rahatça sığmıştı. Ben sürücü koltuğuna geçerken Korel yanımda diğerleri de arkada yerlerini almıştı. En son herkes hazır olduğunda içimden Bismillahirrahmenirahim Diyerek bizim hastaneye doğru sürmeye başladım.
Evet yine ben. Bu sefer Semihten anlattım. Umarım beğenmişsinizdir.
Ah Semih hüzünlü kekimm. 💜💜
Buraya Semih hakkındaki düşüncelerinizi alabilir miyim??
Abilerden Favoriniz kim?
Efe?
Emir?
Kuzenler?
Biliyorum Cihan ve Alpi pek dahil edemedim henüz bir kaç bölüm sonra sadece Cihan Alp ve Miranın geçtiği bir bölüm gelecek.
Yeni Bölümde görüşmek üzere. Kendinize çok iyi bakın okurkuşlarım...
