Ailem Derken?

🌼45.Bölüm🌼

Mira'nın anlatımından

Hafif kapadığım gözlerim arabanın durmasıyla geri aralamış abime bakmıştım. O benim bu halime kıkırdayıp işaret parmağıyla hafifçe burnuma vurmuş "Geldik güzelim." demişti.

Bne onu onaylayıp çıkmak üzere tam kapıya atılacakken abim bir anda Arabadan inip benim kapımın önüne gelmiş seri bir hareketle kapıyı açmış bana bakıyordu. Ben onun bu hareketine bir anlam vermeye çalışırken bir anda kendimi onun kucağında bulmuştum. Bu duruma hafif tebessüm edip kafamı göğsüne koyarak beni taşımasına izin verdim.

Abim bu davranışım karşısında alnıma bir öpücük kondurup arabanın kapısını kapamış kapıları da kilitledikten kucağındaki benle beraber eve doğru ilerlemeye başlamıştı.

Kapının önüne gelip dikilmeye başladığımızda Kaşlarımı çatıp abime döndüm. "Niye burada dikiliyoruz abicim?"

"Bebeğimin kapıyı ne zaman açacağını tahmin etmeye çalışıyorum." Cevabıyla tam alnıma bir şaplak indirecekken abim elimi tutmuş "Kendine zarar vermeni istemiyorum. Zaten yaralısın."

Anlamayarak sordum. "Yaralı?"

-Kaşın ve dudağını diyorum. Demesiyle bir haa nidası çıkarıp anladığımı belirtince o konuşmaya devam etti. "Güzelim artık kapıyı açsan mı diyorum."

Kulağıma dolan cümleyle Arabadan inmeden önce elime aldığım anahtarlıktan giriş kapısının anahtarını bulup abimin hafif yere eğilmesinden yardım alarak anahtarı deliğe geçirip iki defa çevirdim. Kapı açılınca unutma riskine karşı anahtarı hemen çıkarıp kapının yanındaki ışık tuşuna basıp evin aydınlanması sağladım.

Abim de bu ara benle beraber içeri girmiş kapıyı da ardımızdan kapatmıştı. Beni anahtarlık bölmesine yaklaştırıp elimdeki anahtarlığı alıp asarak bana döndü. "Nereye geçelim güzelim."

"Salona geçelim abi." Diye cevap vermiş yerini tarif etmiştim. "Koridorun sonunda soldan ilk kapı." Dediğimde beni başıyla onaylayarak söylediğim yere doğru ilerlemişti içeri girdiğinizde beni kucağından indirmeden üçlü kanepeye oturup bana bakmıştı.

"Nasılsın güzelim." Anlamayarak ona bakıp "İyiyim abi. Neden sordun?" diye cevap verdim.

O ise cevabım karşısında kaşlarını çatıp kafasını iki yana sallamış geri bana dönmüştü. "Bak güzelim ben senin abinim. Her daim her şart ve koşulda yanındayım. Bu yüzden iyiyim diyerek beni kandırmana gerek yok. Kötüysen kötüyüm de ki sana faydam olabilsin."

Abimin bu sözleri karşısında elimi kalbine koyup kalp atışlarını hissettim. Sonra elimin olduğu noktaya dudaklarımı değdirip küçük bir öpücük kondurdum. O beni izlerken geri ona döndüm.
"Seni çok seviyorum abi. İyi ki beni buldunuz."

-İyi ki bulduk bebeğim. Diyip saçlarıma kokulu bir öpücük bırakıp az önceki konuya geri döndü. "Şimdi söyle bakalım abine. Gerçekten nasılsın?"

Sorusuyla gözlerimi gözlerine çıkarıp yüzüme bir tebessüm kondurdum. O istikrarlı bir şekilde cevap almak adına bana bakarken içimden geçenleri dilime yönlendirdim.

"Kırgınım abi. Böyle bir şey ile karşılaşmayı beklemiyordum." Cümlemin bitişiyle yanağıma bir öpücük kondurup "Biliyorum tatlım. Ama inan abimin o söyledikleri bilinçli değildi inana bana. Bunca yıldan sonra seni yeni bulmuşken bir başkasıyla paylaşmak durumunda kalmak düşüncesizce davranmasına neden oldu. Bencillik etti." Demesiyle bir şey söyleme gereği duymadan sadece başımla onayladım. Ne diyebilirdim ki. Haklıydı abim. Semih abi bana çok düşkündü. Ve ister istemez bu düşkünlüğü beni kırabiliyordu. İnişleri çıkışları vardı. Buna benzer bir olayı daha önce de yaşamıştık ama... Aması vardı.