Pag-ibig Serye #1: Adhika

ADHIKA KABANATA 24

[Kabanata 24 - Ang hadlang]

TILA naistatwa ako sa aking kinatatayuan nang may pumasok na ideya sa aking isipan, anong ginagawa ng heneral sa aming tahanan? Kami ba ay nadawit sa kasamaan ng hindi namin namamalayan?

"A-ama,"kinakabahang pagtawag ko kay Ama, hinawakan ko si Ama sa braso at malihim na hinatak papasok sa aming tahanan habang nakatingin pa rin sa heneral, kabababa ko pa lamang ngunit kinakabahan na na naman ako.

"Anak, anong ginagawa mo?" Pabulong na tanong sa akin ni Ama matapos ko syang ilayo sa haneral na iyon, nagulat pa ako dahil ako na nga itong tinutulungan sya ngunit pumapanig pa rin sya sa heneral. "Ama, nais ba tayong hulihin ng heneral na iyan?" Kinakabahang bulong ko, agad akong pinatahimik ni Ama dahil kahit pa bumulong ako ay narinig iyon ng heneral dahil malapit lang naman sya sa amin.

Pasimple akong kinurot ni ama sa aking braso at linakihan pa ako ng mata, napabuntong hininga na lang ako at nagbigay galang sa heneral. Naalala ko na ginagalang pala dapat ang heneral na syang nakatataas sa amin lalo na't parte sya ng politika, mahirap kalabanin ang mga taong konektado sa politika.

"M-magandang tanghali— hapon sa 'yo," hindi siguradong pagbati ko, napapikit ako dahil nakakahiya ang aking pagkakamali. Sinulyapan ko ang heneral na hilaw na iyon, ano ba kasing ginagawa nya rito?

"Anak... Tanghali pa lang," pagpapaalala sa akin ni Ama, natauhan naman ako at napatigil. Tanghali pa lang? Napatingin ako sa labas at naghahari ang haring araw sa kalangitan, muli akong napapikit.

"Ipagpaumanhin mo ang nagiging kilos ng aking anak, sadyang may pinagdadaanan lang sya ngayon." Muli akong napatingin kay Ama, pinaalala nya pa. Napaiwas na lang ako at tinignan ang heneral na ngayon ko lang naman nakita sa buong buhay ko, kay ganda ng kanyang tindig at ang aliwalas ng mukha nya ngunit wala naman akong pakielam.

Walang makakapantay kay Danyiel.

"P-pumasok na kayo heneral, may inihain ang aming mga kasambahay para sa mga taong katulad mo. Palagi mong tatandaan na bukas ang aming tahanan para sa iyo at sa iyong pamilya," paggagayak ni Ama sa heneral na iyon, tila hindi rin handa si Ama sa biglaang pagpunta ng heneral.

Tumango naman ang heneral na iyon bilang tugon sa sinabi ni Ama. "Maraming salamat po Don Gillermo," pasasalamat nya bago humakbang papasok sa aming tahanan, agad lumibot ang kanyang paningin na tila inuusisa ang aming mansyon. Wala kaming ibang nagawa ni Ama kung hindi ang pagmasdan syang usisain ang aming tahanan, tila naghahanap sya ng kamalian na makikita.

Hindi ko tuloy mapigilang magtanong. "A-ama, sino ba ang heneral na iyan?" Pabulong na asik ako, muli akong pinagalitan ni Ama dahil sa padalos-dalos kong salita ngunit naging kawali ang aking tainga. Hindi ko inintindi ang kanyang sinabi kahit pa maaari kong ikapahamak ito.

"Sya si Heneral Leviano Santiago, ang anak ng gobernadorcillo ng ating bayan." Napatigil ako at gulat na napatingin kay Ama, ang heneral na ito ay syang anak ng pinuno ng bayang ito?!

Napatulala na lang ako, ngayon ay napagtanto ko na kung bakit natataranta si Ama ngayon. Isa na syang mataas na tao dahil isa syang heneral ngunit mas tumaas pa iyon dahil sya ay anak ng gobernadorcillo, nakakapag-taka ang kanyang pagpunta rito. Ano kaya ang kanyang pakay?

"KUMAIN ka heneral," ngiti ni Ama, nahihiyang tumango si Heneral Leviano at maingat na nagsimulang kumain. Maging si Ama ay nagsimula na ring kumain habang ako naman ay nanatiling tulala sa heneral. Katapat ko sya ngayon at nasa kabisera si Ama, parang mas babae pa sya sa akin kung kumain.