Epilogue

149K 3.8K 7.5K
                                    

Ruled

This is the end of the story! Ito 'yung story na alam kong hindi madaling isulat. I waited for so many years to mold myself as an author just to deserve Ruled. I need a mature version of myself just to understand them. Nagpapasalamat ako dahil binigyan niyo ako ng tsansa na patunayan sa inyo na kaya ko.

For the readers who defended them, for the debate, for the long comments, I am highly entertained because I know some of you reach Franca and Hiro's silent cries.

I didn't write Ruled to throw some hates on my other characters such as Ken and Naia. If you clearly read their stories, I know I gave them the character development they deserve. But this story is intented to understand Hiro and Franca's sides too. Kahit alam kong maraming tumutol at ayaw sila bilang pares, malaki ang paniniwala ko kung bakit sila ang para sa isa't isa.

Thank you for comprehending the real message of the story. Thank you for being there not just for me but for my characters who deserve the support too. I can proudly say we made it all. I love you all my inerysians!
———————
Warning: SPG

Kneel

Huminga ako, sa sobrang lalim ay parang lulubog ako sa sarili kong nararamdaman. Pumikit ako at naisandal ang ulo sa upuan ng driver's seat. I shut my eyes miserably and swallowed the lump on my throat but I couldn't.

Huminga akong muli ngunit nabigo na nang nagbagsakan ang aking mga luha. I tried to exhale the pain but its too much. It's strangling me. It's killing me to the core. I feel like death's gonna choke me seconds by seconds.

Nailing ako sa sobrang pagiging dismayado. My lips trembled when I licked my lowerlip. I punched the steering wheel so hard.

She's... she's imagining things! Pinakilala niya ako... tang ina... sa batang hindi ko nakikita at iniisip niyang kamukha pa ni Marione at ng aking pinsan!

My breath labored and my tears flowed like a river. It was unstoppable. Kahit anong pigil kong madurog, pakiramdam ko'y nasa bingit na ako ng kamatayan.

What have I done to her?! Damn it! This is all my fault! Wala akong masising ibang may kasalanan dito kundi ako.

I was such a bastard for manipulating the people around us just to protect her in my arms. Yumuko ako at pumangalumbaba sa aking mga binti. Nahawakan ko ang sariling buhok at sunod sunod ang daing na pinakawalan ko.

I don't deserve her. And I will never ever deserved her! Mas tatanggapin ko ngayong masaya siya sa iba, may sariling anak at kasal na kaysa sa ganito! Mas gugustuhin kong makita siyang ngumingiti sa bago niyang asawa hindi ang ganito!

I don't know anymore. Noong una ay nirerespeto ko pa na hanggang kotse lamang ako, hanggang labas lamang ng kanilang bahay ngunit sa nakita ko, parang gusto kong nasa tabi niya ako lagi.

"Pwede bang lumagpas sa'yo?" I begged.

Hindi ko siya magawang yakapin kanina dahil pakiramdam ko guguho ako sa kanyang harapan. Hindi ko makokontrol ang emosyon ko. At baka, sa sasabihin ko ay lumayo na naman siya sa akin. Baka hindi ko na siya makikita ulit pa.

I slowly wrapped my arm around her small waist. I made sure she's comfortable when I wanted to hug her so bad. I wanted to comfort her. I wanted to shelter her in my arms and whisper her that she's safe with me!

"I'm sorry..." bulong ko at nanginig agad sa sarili kong nararamdaman.

It was my fault! Everything! Ang laki laki ng kasalanan ko sa kanya. At hindi ko alam kung sapat ba ang gagawin ko para lamang makabawi. Para na akong naghahangad ng ulan sa gitna ng desyerto sa pinapangarap ko.

R U L E D (NGS #10)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon