Big Chances (An Inevitable Love) ✔

29

Totoo nga talagang nagiging bobo ka pag-ibig kasi nagagawa mo ang mga bagay na dapat ay hindi mo gawin.

"My God Rouver! Kahit saan naman doon sa binigay nilang kondisyon ay pabor yon sa kanila! Yes! Hinayaan ka nga nilang makasama at mahalin ako ng malaya pero naipakasal ka parin nila sa babaeng gustong gusto nila! Kaya nga ganito na ang nangyayari ngayon diba?" I shouted at him habang nanggagalaiti sa galit.

"I know may mali ako don pero itatama ko to basta't hintayin mo lang akong ayusin to. Wag mo kong layuan habang inaayos ko to kasi hindi ko yon kakayanin Viel. Ikaw ang mahal ko at ikaw lang ang gusto kong makasama."

"Pwede ba wag mo nang bilugin ang ulo ko para lang hindi kita layuan at mas lalong wag ka nang gumawa ng kwento para lang mapatawad ulit kita kasi hindi na yon uubra sakin! Tama naman ang mommy mo eh, mahal mo ang asawa mo kasi kung hindi ay hindi mo siya babalikbalikan. Kung talagang wala kang pakialam sa asawa mo ay walang batang mabubuo! Nagsisinungaling ka pa nga sakin para lang makasama ang asawa mo na akala ko babae mo lang! And I saw it with my own two eyes Rouver! Masaya ka sa kanya!"

"No babe hindi yan totoo! Ikaw ang mahal ko at sayo lang ako mas masaya! Pangako aayusin ko to. Naghahanap lang talaga ako ng tamang pagkakataon para hiwalayan na ang asawa ko kasi ikaw ang pinipili ko. Tanging ikaw lang Viel." He said as he tried to hug me but didn't let him to.

"Just stop already Rouver. Wag mo nang ituloy yang balak mo kasi hindi narin naman ako babalik sayo. I had enough at sirang sira na ang tiwalang binigay ko sayo. Sirang sira narin ang sarili ko dahil sayo. And you know what, I deserve to be called a wife Rouver not to be called a mistress." Huling sambit ko sa kanya at patakbong umalis makalayo lang ng tuluyan.

If I can just turned back the time noong una niya palang akong niloko at nahuli ko siyang nambababae ay sana hindi na nangyayari to at hindi na ako nasasaktan ng ganito.

Hindi ko nalang sana piniling manatili kasama siya at sana tinanggap ko nalang ang pagpapakasal kay Reath noon edi masaya na siguro ako ngayon.

God! Kailan ba talaga ako magiging masaya?

I runaway from him as fast as I can not realizing that I have a life inside me and a life whose depending on me.

"No..this can't be. No baby--help! Please help me! Please somebody help!!"

I shouted as I saw a blood dripping down to my feet.

"Daine!!" I heared someone shouted before I lost conciousness.

Amoy ng hospital ang bumungad sa akin nang magising ako and when I realized everything, I automatically touched my tummy.

"Daine.."

Napalingon naman ako sa nagsalita at nakita ko si Reath na mabilis lumapit sa akin.

"Reath ang baby ko? Okay lang siya diba? Nandito pa siya diba?" Sambit ko at malungkot naman siyang tumingin sa akin.

No..

"Daine..I'm..I'm sorry to say this but..the baby didn't make it."

"No!! Hindi yan totoo Reath! Nandito pa siya! Nagsisinungaling ka lang!! Alam ko nandito pa siya! Hindi siya pwedeng mawala!"

"Daine..calm down please..baka makasama sayo yan."

"Reath please tell me buhay pa ang baby ko! Hindi siya nawala! Reath please maawa ka." Pamimilit ko sa kanya but he just shooked his head at mahigpit akong niyakap.

"I'm very sorry Daine pero mahina talaga ang kapit ng bata sabi ng OB mo. She tried to save it but it's too late already." Mas lalo naman akong napaiyak nang sambitin niya yon.