Your Pain Is My Joy

D-45

پارک جیمین...تو جدا دلت دردسر میخواد؟

کاری نکن بابت اون بغلی که هلت ندادم پشیمون شم.

مثل عاشق‌های دیوانه بهم خیره نشو،

اون ژاکت آجری رو در بیار و دوباره ژاکت سبزتو بپوش

و طوری رفتار نکن انگار نگران دست آسیب دیدمی.

ما صمیمی نیستیم. طوری رفتار نکن که انگار هستیم.

این آزار دهندس. انقدر رو اعصابم نرو. من هیونگت نیستم.

من فقط کسیم که مجبوره برات نامه بنویسه

سعی نکن بهم بچسبی. من قهرمانت نیستم.

درد تو مایه سرخوشی منه.

‌

~~~~~~~~•~~~~~~~~

‌

جونگکوک از اینکه مثل یه استاکر عوضی رفتار کنه متنفر بود. اما دست خودش نبود. نمیتونست جلوی خودش رو بگیره و هرجا که میره به اون دنسر خیره نشه.

حتی اینکه پیشنهاد ته هیونگش رو برای نشستن روی میز سوکجین هیونگش رو قبول کرد به خاطر این بود که ممکن بود در اون صورت بهونه‌ای به جانگ هوسوک برای نشستن کنارش بده. همونطور که جک میخواست.

هرچند که اینطور نشد. از روزی که کیم نامجون، اون هنرجوی رشته‌ی هنر عوضی برگشته بود و به طرز معجزه‌آسایی با هیونگش آشتی کرده بود، اون دنسر دیگه به هیچکس نگاه نمیکرد به جز اون عوضی قدبلند.

این کلافه کننده بود. جونگکوک حسودترین آدم روی کره‌ی زمین نبود، اما قطعا یکی از حسودترین‌ها بود. هیونگش گفته بود که جک میخواسته کنار اون بشینه و باسنش رو لمس کنه، پس چرا هوسوک اون رو نادیده می‌گرفت؟

جونگکوک مطمئن بود که نسبت به اون گنده‌ی عوضی باسن بهتری داره. اون این رو از جیمین هیونگش که یه زیبا شناس ذاتی بود پرسیده بود و جیمین به اون اطمینان داده بود که بعد از خودش، هیچکس باسنی رو فرم‌تر از جونگکوک نداره.

پس چرا هوسوک هیونگش به جای جونگکوک کنار اون عوضی مینشست؟ این عادلانه نبود. اصلا عادلانه نبود. جونگکوک اونقدرهاهم اجتماعی نبود که بره اونجا و از هیونگش بخواد که باسنش رو لمس کنه. ولی اون دنسر که میتونست اینکارو کنه!

چون محض رضای خدا، اون واضحا با صدا زدن جونگکوک با لقب دونگسنگ خودش رو هیونگ جونگکوک دونسته و یه جورایی هم بهش گفته بود که ممکنه یه روزی جک از کنترلش خارج بشه و به باسنش دست بزنه.

پس اون روز کی می‌رسید؟ جونگکوک نمیتونست صبر کنه. اون اصلا صبور نبود و این دلیلی بود که حالا اونجا نشسته بود. کنار در ورودی اتاق تمرین دنسری که میدونست هر دوشنبه و جمعه خودش رو داخلش زندانی میکنه.