"අනේ .......එපා. ........එපා. .......අ ආ.....ච්චි .......අච්චි අම්මා. ............"
හීනයක්. ඔව් ඒක හීනයක්. මගේ ආච්චි අම්මට මොකුත්ම වෙලා නැතුව ඇති. මහ මූසල හීනයක්. මම ඇදෙන් බැස්සේ ඉක්මනට හොස්පිටල් එකට යන්න බලාගෙන. ඒත් ඇයි දන්නෑ මට දැනුනේ මහ මූසල ගතියක්. මම ඉක්මනට ඇදුමක් දාගෙන බයික් එකට නැග්ග. ආච්චි අම්මා මෙතන හිටියනම් මට අනිවාර්යයෙන්ම බනිනවා .මොකද මම ඒතරම්ම ස්පීඩ් එකෙන් ආවෙ. මගෙ මුළු ලෝකයම උනේ ආච්චි අම්මා. අනාථයෙක් වෙන්න ගිය මාව ආදරෙන් බලාගත්තෙ එයා. ආච්චි අම්මට මොනවා හරි උනොත් ඇත්තටම මම පිස්සෙක් වෙයි. මටත් නොදැනිම මගේ ඇස් වලට කදුළු උනල .
හොස්පිටල් එක ඇතුලට ආව උනත් I. C.U එකේ ඉන්න ආච්චි අම්මව බලන්න යන්න මගෙ කකුල් වලට වාරැ නෑ. මට බයයි. මේ අවුරුදු ගාණටම මට රැකවලෙක් උන මාව ආදරෙන් බලාගත්ත මගෙ ආච්චි අම්ම මාව දාල යයි කියල. ජීවිතේ එකපාරක් මම මැරිලා ඉපදුන . ඒ ආච්චි අම්මා නිසා. ඒත් ඒ මතකයන් අදටත් මාව මරව මරව ජීවත් කරවනව. ඒ කාලකණ්නි දවස අදටත් මට හොඳට මතකයි. කොහොම අමතක කරන්නද ඒ තමයි මගෙ ජීවිතේ මම බාගෙට මැරැණු දවස.
එදා අපි ගොඩක් සතුටින් හිටියේ. මොකද අප්පච්චිට වසරේ හොඳම කන්ස්ට්‍රක්ෂන් කම්පැනි එකට හිමි සම්මානය දිනාගෙන තිබුණා. අපි සම්මාන උළෙලට ගිහින් එද්දී අප්පච්චිට දැනිලා තිබුණා කවුරු හරි කෙනෙක් අපිව ෆලෝ කරනව කියල. ඒ නිසා අප්පච්චි ටිකක් වේගයෙන් ගියේ. අම්මත් හොඳටම කලබල වෙලා හිටියෙ. මොකද අප්පච්චිට බිස්නස් හතුරො හිටිය නිසා . ටික වෙලාවකින් අපේ පස්සේ ආපු කා එක නොපෙනී ගියා. ඒත් එක්කම වගේ ඉස්සරහින් ආපු ට්‍රක් එකය කා එක ඉස්සරහට කෙළින්ම එද්දී අම්මගෙ තුරැලෙ හිටපු මාව තුරැලෙන් ඈත් කරපු අම්මා ක්ෂණයකින් මාව කා එකෙන් එලියට දැම්මා .මම අප්පච්චී කියලා හයියෙන් කෑ ගැහුවා. ඇස් පනාපිටම කා එක මගෙ ඉස්සරහ තිබුණු හෙලට වැටුන. කා එක ගිනි ගත්ත එක විතරයි මට මතක. මම ඇහැරෙද්දී මගෙ ආච්චි අම්ම විතරයි මගෙ ළඟ හිටියෙ. අම්මයි අප්පච්චියි කොහෙද කියලා මම ඇහුවත් ආච්චි අම්මගෙ කදුළු විතරක් මට උත්තර බැන්ද . අවුරුදු හතක පුංචිම පුංචි එකෙක් වුණු මං දවස් ගානක් ආච්චි අම්ම එක්වත් කතා කරේ නෑ. ඇත්තටම ඒදේ දරාගන්න තරම් මම පොඩි වැඩි වුණා . මගෙ ආච්චි අම්ම හෙවනැල්ල වගේ මගෙ ළඟින් නොහිටින්න මම මෙතන ඉදීද.
