geboeid voor het leven

Hoofdstuk 6

Het is middag en ik loop naar de douches. We zitten nu al een week met

elkaar in een kamer en dat is supergezellig. Ik had niet verwacht dat ik het

hier zo leuk zou hebben. Ik hoor nu helemaal bij de groep en we spreken

na elke schooldag af om samen huiswerk te maken. Ook gaat het dansen

super goed, ik leer allemaal nieuwe dingen wat ik superleuk vind. En ik ga

dit weekend uit, yes! De school zegt dat het goed is voor ons om ook

onder andere mensen te komen, dus we mogen elke vrijdag uit. En

vandaag is het vrijdag! We gaan met z'n zessen eerst pizza eten bij een

restaurantje en daarna gaan we lekker feesten!

Ik doe de kraan van de douche open en laat de straal over mij heen lopen.

Opeens hoor ik stampende voeten en hoor ik dat de deur van de

badkamer opengaat. Ik probeer te bedenken wie er zo naar binnen zou

lopen, maar als iemand dat al doet, dan ben ik dat zelf. De rest is allemaal

veel te netjes om te stampvoeten. Dan hoor ik een stem die vragend

'hallo' fluistert. Een jongensstem! Hier zitten helemaal geen jongens op

school! En het is ook geen docent want die klinken niet alsof ze net de

baard in de keel hebben. Ik doe de douche snel uit en wikkel de handdoek

om mij heen. Ik loop gespannen de douche uit en daar staat een jongen

met zwart krullend haar en hij heeft zijn handen voor zijn ogen.

Waarschijnlijk had hij de douche gehoord en dacht hij dat ik naakt was. 'Ik

heb een handdoek om mij heen hoor, dus je kan je hand voor je ogen

weghalen.' Hij haalt zijn hand weg en kijkt mij bang aan. Ik kijk hem

vragend aan in de hoop dat hij uitlegt wat hij hier doet en hoe hij hier is

gekomen. We blijven een paar minuten zo staan, tot hij door heeft dat ik

wacht tot hij gaat praten. Hij vertelt dat het hem spijt, maar dat hij hier nu

meteen weg moet. Ik kijk hem verward aan. Zo krijg ik geen antwoorden

op mijn vragen, maar hij zegt dat hij haast heeft. Dus besluit ik maar om

hem te helpen. Ik zeg dat ik mij eerst ga aankleden en loop het hokje weer

in waar mijn kleren liggen. Als ik klaar ben, staat de jongen nog te

wachten en we lopen samen naar de gang. Als de directrice erachter komt

dat hier een jongen rondloopt heeft hij een heel groot probleem en ik ook

want ik help hem. We lopen voorzichtig naar de trap en lopen langzaam

naar beneden in de hoop dat niemand ons hoort of ziet. Het duurt in

totaal denk ik wel een half uur. Maar uiteindelijk komen we bij de ingang.

Ik maak de deur voorzichtig open en fluister dat hij nu moet gaan voordat

iemand hem ziet. Hij bedankt me en rent weg. Ik loop verward naar mijn

slaapkamer, te bedenken wat die jongen hier deed en te hopen dat

niemand hem heeft gezien.

Als ik mijn kamer binnenkom, zitten ze alle vijf naar mijn foto's te kijken,

als Madeleine me ziet gaat ze bedenkelijke voor me staan. 'Ik zie geen

foto's van je ouders en je vertelt ook nooit over ze, wie zijn ze?' We

hebben het best vaak over familie gehad maar altijd als ze naar mijn

familie vroegen ging ik ergens anders over praten, ik snap dus wel dat ze

het willen weten. Ik kijk haar bang aan, moet ik nu vertellen wie mijn

moeder is of gewoon vertellen dat ik mijn vader niet ken. Ik besluit om

voor het laatste te kiezen en ga op mijn bed zitten. Ik leg uit dat ik mijn

vader niet ken omdat hij zomaar vertrok toen ik 3 was en laat de ketting

zien met het hartje die ik van hem had gekregen. Zonder dat ze nog iets

kunnen vragen over mijn moeder, begin ik weer over hun gezin. Emma

haar ouders zijn gescheiden en ze vertelt over de plannen die ze hebben

voor de feestdagen. Lieselot haar ouders waren constant bezig met hun

werk waardoor ze geen tijd hadden om voor Lieselot te zorgen. Dit is ook

zo bij Annabelle en Madeleine. Daarom praten zij ook niet heel vaak met

hun ouders, wat ze alle drie heel jammer vinden. Isabella woonde eerst bij

haar oma, alleen zij kan steeds minder goed voor haar zorgen en daarom

besloot Bella zelf om naar deze school te gaan. Ze belt nog bijna elke dag

met haar oma en ze vertelt dan over haar dag.

Ik luister aandachtig ook in de hoop dat ze vergeten dat ik nog niet over

mijn moeder heb verteld. Gelukkig vergeten ze dat inderdaad want als het

7 uur is, gaan Lieselot en Annabelle naar hun eigen kamer om zich klaar te

maken en gaan Emma en Bella hun make-up in de badkamer doen.

Ik zit samen met Madeleine op mijn bed, ze kijkt me alweer zo

bedenkelijk aan als toen ik de kamer binnenkwam. 'Ik weet zeker dat ik

jou ergens van ken, maar ik kan me nog steeds niet herinneren waarvan.'

Ik kijk haar geschrokken aan, misschien moet ik het haar maar gewoon

vertellen. Ik heb deze week zoveel tijd met haar doorgebracht en elk

gesprek die ik met haar heb gaat over dat ze me ergens van kent. En dat

wordt inmiddels best wel vervelend. 'Mad, ik denk dat ik weet waar je me

van kent. En ik wil je dat vertellen maar je moet me beloven dat je het

geheim houdt, want ik wil echt niet dat anderen het weten. Ook de

andere meiden niet.' Madeleine knikt en kijkt me aandachtig aan. 'Je kent

mijn moeder, want dat is Madeleine Joubert die bekende danseres. Ik

wou het eerst niet vertellen omdat ik niet wil dat iedereen het weet. Als

mensen weten dat ik de dochter ben van Madeleine maken ze gebruik

van me en dat wil ik voorkomen. En ik weet dat ik het aan jullie allemaal

moet vertellen, maar in het verleden heeft een super goede vriendin van

mij me verraden. En ik wil dat niet nog een keer, anders moet ik van deze

school af.' Madeleine kijkt me met open mond aan en probeert iets te

zeggen, maar er komt niks uit haar mond. Op het moment dat ze dat zelf

ook door heeft komen Emma en Bella binnen. Ik leg mijn vinger op mijn

mond zodat ze weet dat ik het er niet meer over wil hebben. Ik loop naar

de badkamer om me daar klaar te maken voor de avond.