geboeid voor het leven

Hoofdstuk 17

De laatste schooldag en nog steeds geen Thomas. Ik ben elke dag naar de

gymzaal geweest, alleen of samen met de anderen. Maar wij waren de

enige die er geweest zijn. Er was niks verplaatst en er was nergens iets

wat duidelijk maakte dat ze hier wel geweest waren.

Het is drie uur en we worden allemaal om 4 uur opgehaald. We zitten op

onze slaapkamer en pakken onze laatste dingetjes in. Ik ga het missen,

ook al kom ik volgend jaar weer terug. Ik weet niet hoeveel meneer

Dubois, de nieuwe directeur, het zal veranderen. Ik merk dat de anderen

het ook gaan missen, iedereen is heel rustig en stil.

Als we klaar zijn met het inpakken van de spullen lopen we naar beneden.

We moeten wel een stuk of tien keer heen en weer om alle spullen naar

beneden te krijgen. Als we de spullen in de hal neer hebben gezet lopen

we naar de eetzaal. Iedereen knuffelt elkaar en sommigen moeten huilen,

dus wij doen gezellig mee.

Om 4 uur stromen de ouders binnen, langzaam loopt de eetzaal leeg.

Lieselot en Annabelle zijn ook opgehaald, maar wij zitten alle vier nog te

wachten. Het is gek zo met z'n vieren, maar ik moet er maar gewend

aanraken want dat is volgend jaar ook zo. Dan komt mijn moeder

aanlopen en ik ren meteen naar haar toe. Ik spring in haar armen en

knuffel haar helemaal plat. Voordat we weggaan geef ik Mad, Em en Bella

nog een knuffel, ook al zien we elkaar volgende week weer. Ik loop met

mijn moeder naar de auto en ik kan niet stoppen met praten. Ik vertel dat

mijn cijfers super goed zijn en over mijn vriendinnen. Mijn moeder kijkt

me blij aan en zegt dat ze blij is om mij weer te zien.

Als we bij het huis aankomen zie ik allemaal mensen, het is paparazzi. Als

ze de auto aan zien komen, zie ik alle camera's verschijnen. Ik was

vergeten hoe dat was, want ik heb er het hele jaar niks van gemerkt. Ik

schrik er zelfs een beetje van en dat heeft mijn moeder door. Ze slaat haar

arm om mij heen en zegt dat het goed komt. We rijden het terrein op en

lopen snel naar de deur. Ik zie allemaal flitsen om me heen en als de deur

open is, ga ik snel naar binnen. Ik ben thuis, mijn leven gaat deze vakantie

zo zijn. Flitsen en wegrennen, voor paparazzi. Eigenlijk hoe mijn leven

altijd is geweest, maar waar ik een heel schooljaar vanaf was. En daar was

ik blij mee, ik heb dit leven niet gemist.

Ik loop naar boven en plof op mijn bed. Mijn kamer ziet er nog precies

hetzelfde uit als toen ik vertrok, maar ruikt nu wel naar heel veel

schoonmaakmiddel. Ik open mijn telefoon en app mijn vriendinnen dat ik

thuis ben gekomen. Als ik antwoord terug heb ga ik naar internet. Omdat

ik Thomas niet meer gezien heb, wil ik hem opzoeken. Ook al weet ik zijn

achternaam niet, misschien vind ik hem op magische wijze. Dan kan ik

hem appen en dan kunnen we met z'n allen afspreken in de vakantie.

Gezellig naar een terrasje wat drinken en eten, daar heb ik zin in.