geboeid voor het leven

Hoofdstuk 28

Het is de volgende dag en ik zit nog steeds in de kamer met Thomas. Mijn

nek is helemaal stijf, omdat ik op de stoel heb geslapen. Thomas ligt nog

te slapen dus ik zit weer tegen de muur. Ik wacht op het eten, als dat

tenminste komt, anders wacht ik op helemaal niks. Ondertussen voel ik

aan mijn ketting, die door de warmte van kleur is veranderd. Ik ben blij

dat ze die niet hebben afgepakt, dan heb ik in ieder geval nog iets wat bij

mij hoort. Want ja dansen hebben ze wel van mij afgepakt, en niet alleen

van mij, maar van alle meiden.

Inmiddels is het ontbijt gebracht en ook alweer opgehaald. Thomas is

verplaatst naar de stoel en ik lig op het bed. Ik kijk naar het plafond, maar

zie vanuit mijn ooghoek dat Thomas mij aankijkt. 'Vond je mij echt leuk?'

Ik ga rechtop zitten en kijk Thomas geschrokken aan. Ik knik voorzichtig ja

en ik zie dat Thomas zijn lichaam ontspant 'Ik vind jou ook leuk. Ik wou je

helemaal geen pijn doen en je overal mee naar toe sleuren. Maar het

moest anders kom ik in de problemen, het spijt me echt.' Thomas kijkt mij

aan en ik zie tranen in zijn ogen staan. Dus ik krijg ook tranen in mijn

ogen. Dit is de oude Thomas en hij vindt mij leuk en ik vind deze Thomas

ook leuk! We blijven elkaar een aantal minuten aankijken, ik weet gewoon

niet wat ik moet zeggen. Eerst praat hij helemaal niet en nu zegt hij

opeens dat hij me leuk vindt. Maar ik kan echt niks met hem beginnen, als

we hier uitkomen is hij waarschijnlijk weer een emotieloze robot en dat

wil ik niet. Nou... denk ik tenminste.

Ondertussen is Thomas ook naar het bed verplaatst en hij kijkt mij aan

met zijn lieve glimlach. Nu hij gewoon doet kan ik misschien vragen wat

hier de bedoeling van is. Maar nu ik de kans heb, weet ik niet of ik het wil

weten, straks zijn ze iets heel ergs van plan. Maar ik heb nu ook heel veel

gedachtes dus ik ga het gewoon vragen. 'Thomas, wat is de bedoeling van

dit alles en waarom worden we vastgehouden?' Ik zie in de ogen van

Thomas dat hij twijfelt of hij het gaat zeggen, maar dan legt hij eindelijk

na een paar maanden uit wat er aan de hand is. 'Je moet weten dat de

jongens hier niks mee te maken hebben, want wij willen dit ook niet.

Maar meneer Dubois is een stereotype en hij wil een nieuwe

gemeenschap maken. Hij wil dat de jongens leiding nemen en de vrouwen

alleen de nodige banen doen waarbij er een jongen boven hen staat. En

hij vindt dat vrouwen moeten koken, schoonmaken en voor de kinderen

moeten zorgen, daarom hebben jullie nu ook een kindje. Hij wil dat er

koppels komen en dat ze een gezin starten en dat dat voor altijd

doorgaat. Dus hij wil ons hier voor altijd houden, daarom moeten we hier

uitkomen.' Voor altijd hier blijven, dat wil ik echt niet. Ik wil gewoon doen

wat ik leuk vind en niet dat iemand anders zegt wat ik moet doen. Thomas

heeft gelijk we moeten hier uitkomen en snel, voordat we nog

gedwongen worden andere dingen te doen.

We praten nog een tijdje over wat meneer Dubois wil en waarom Thomas

bij mij in deze kamer zit en dat is het liefste ooit. Toen ik naar deze kamer

was gebracht moest Thomas namelijk naar meneer Dubois zijn kantoor

komen. Meneer Dubois was boos omdat Thomas ervoor had gezorgd dat

ik kon ontsnappen en dat ik daarom nu bestraft moest worden maar

Thomas misschien ook wel. Toen zei Thomas dat hij had gefluisterd dat ik

weg moest rennen, dus hij nam de schuld op zich zodat ik minder lang

hier hoef te zitten. Dat is echt het liefste ooit, maar ook wel weer zielig

want dan zit hij hier nog langer. En ik vind dit misschien nog wel fijner dan

het schoonmaken, maar oké het gaat om het idee dat hij mijn vrijheid

hoger zet dan zijn eigen. En dat is echt super lief!

Het is volgens mij avond en ik lig in bed en Thomas zit op de stoel. Ik

probeer te slapen maar ik hoor Thomas de hele tijd bewegen. Hij heeft

moeite om een positie te vinden zodat hij kan slapen. Het ziet er eigenlijk

best grappig uit want hij draait alle kanten op. Ik fluister dat Thomas naast

mij moet liggen zodat hij goed kan slapen. Hij twijfelt maar gaat dan toch

naast mij liggen, met onze ruggen naar elkaar toe vallen we in slaap.

Als ik wakker word liggen we nog steeds met onze rug naar elkaar toe, het

voelt vertrouwt en tegelijkertijd een beetje ongemakkelijk. Eergisteren

had ik nog een hekel aan hem en nu vind ik hem heel leuk! Ik hoop dat ik

nog een aantal dagen hier ben zodat ik meer tijd met de leuke Thomas

kan doorbrengen.