geboeid voor het leven

Hoofdstuk 24

Het is de oude directrice en ze heeft ons gezien. Thomas draait zich snel

om zodat de directrice niet ziet dat ik boeien om heb. 'Hoi Claire, hoe gaat

het? Wat doen jullie hierbuiten in de kou en de regen?' Ik zeg dat het

goed gaat en ondertussen trek ik aan de jas van Thomas om duidelijk te

maken dat hij de boeien los moet maken. Maar dat doet hij niet, dan

komt Brian aangelopen die de directrice aan had zien komen. Hij praat

wat met de directrice en ik besluit dat ik moet helpen. Dus ik fluister in

Thomas zijn oor 'Als je van die vrouw af wilt, maak je mij los.' Ik kijk

Thomas hoopvol aan en zie hem aarzelen, maar toch maakt hij de boeien

open. Zodra de handboeien van mijn polsen af zijn gehaald en de

handboeien in de zakken zitten van Thomas, loop ik naar de oud directrice

toe. Ik vertel haar dat we bezig zijn met een dans, die we graag in de

regen willen opvoeren. En zoals ik al had verwacht wil de directrice de

dans zien. Ik fluister in het oor van Thomas dat we de dans van net gaan

doen en hij knikt instemmend. Hoewel ik ook zie dat hij het eigenlijk niet

wil, doet hij het toch. We beginnen met dansen en als de dans is

afgelopen klapt de directrice in haar handen. En daar gaat het tweede

deel van mijn plan, haar van dit terrein wegkrijgen.

Er is een reden waarom ik niet om hulp vraag en dat is omdat ik dan

problemen krijg en die vrouw waarschijnlijk ook. Dus dan wordt zij

misschien ook in de school vastgehouden en daar hebben we niks aan. Ik

ontsnap liever zelf, dan dat ik anderen in de problemen breng.

Ik weet hoe ik de directrice weg moet krijgen en daarvoor moet ik haar

woorden tegen haar gebruiken. 'Mevrouw, u kan alleen niet naar binnen.

Iedereen is hard aan het werk. En zoals u altijd zegt, wie hard aan het

werk is moet nooit gestoord worden.' Ik hoop dat ze er mee instemt en

dan besluit om weg te gaan. Maar ze wil de directeur spreken. Tot zover

had ik een plan, nu weet ik het niet meer. Gelukkig weet Thomas het wel;

'Meneer Dubois is nu in een vergadering en wil niet gestoord worden.' De

directrice kijkt verbaasd en denkt even na. Maar dan knikt ze instemmend

en zegt ze dat ze later wel terugkomt. Brian, Thomas en ik zwaaien haar

uit als ze het erf afrijd en dan pakt Thomas mij weer vast. Hij doet de

handboeien weer bij mij om en neemt me mee naar de slaapzaal. Hij

bindt mij weer vast aan het bed en loopt weg. Ik heb zojuist gezorgd dat

meneer Dubois door kan met zijn plannetjes en ik krijg geen eens een

bedankje. Ik zal ze nog een keer helpen! Maar ja, blijkbaar doen ze dat

hier zo. Als ik om me heen kijk zie ik pas dat ik alleen ben. Hoe kan dat?

Heb ik iets verkeerd gedaan ofzo, want dat kan ik mij niet herinneren.

Ik lig er al een tijdje en nog steeds ben ik alleen. Maar Thomas komt

binnen. Hij haalt me van het bed af en brengt mij naar het kantoor van

meneer Dubois. Ik word vastgemaakt aan de stoel en meneer Dubois

komt binnen. Hij gaat tegenover mij zitten en kijkt me aan. Ik word er een

beetje bang van want ik heb geen idee wat ik fout heb gedaan. Hij kijkt

mij ook wel heel streng aan, maar dat doet hij altijd al. Daar kan ik dus

niks uithalen. 'Claire, bedankt! Je hebt ons vandaag gered, daar hebben

we in de toekomst misschien nog wat aan.' Als hij dat zegt word ik nog

banger, wat bedoelt hij daarmee. En ik ben niet van plan om hier voor

altijd te blijven. Brian maakt me los en Thomas brengt mij naar de eetzaal.

Inmiddels zit de rest daar ook, dus ik ga bij Emma, Madeleine en Bella

zitten. Ze vragen meteen waar ik was, dus ik geef antwoord. Ze kijken

verbaasd als ik zeg dat ik meneer Dubois geholpen heb. Dus ik leg ook nog

uit waarom ik niet gewoon gezegd heb wat er gebeurt hier in de school.

Als ik weer in bed lig, begin ik na te denken over mijn ontsnapping. Ik kan

niets bedenken, misschien weet ik het wel als het zover is. Laat ik daar

maar vanuit gaan, maar hoe ga ik ontsnappen? Vandaag met het dansen

heb ik al gemerkt dat mijn conditie zo ongeveer weg is. Het zal mij niks

verbazen of de jongens trainen elke dag, dan hebben ze mij zo te pakken.

Maar als ik het niet doe gebeurt het niet. Ik heb nog niemand gehoord

over ontsnappen, ze zijn te bang. Maar nadat ik tekeer was gegaan over

moeder, kwam ik erachter dat die consequentie echt meeviel.. Op

sommige momenten is het denk ik nog wel beter dan al dat

schoonmaken.

Ik besluit dat er geen plan valt te verzinnen en dat het beter is als ik ga

slapen.