geboeid voor het leven

Hoofdstuk 42

Het is een maand later en ik heb nog steeds bijna geen vrijheid. Ik ga drie

keer in de week naar een psycholoog waar ik praat over wat er afgelopen

jaar gebeurd is, ik krijg thuis les en ik heb vijf keer in de week dansen. Ik

ben bijna helemaal geïsoleerd van de buitenwereld, aangezien ik nog

steeds niet op social media mag en ik alleen buiten kom om naar de auto

te lopen. Ik heb alleen contact met mijn moeder, de docenten en mijn

psycholoog. Ik heb Thomas en de meiden al sinds de ontsnapping niet

meer gezien of gesproken, en ik mis ze zo erg.

Ik lig in bed en voel me eigenlijk niet zo lekker, inmiddels heb ik dit al een

week lang en vooral in de ochtend. Ik ben best bang dat ik weet wat het

is, want ik ben al meer dan 6 weken niet ongesteld geworden. Maar ik

weet het niet zeker, dus daar moet ik achter zien te komen en daarvoor

moet ik uit huis om een test te halen. Ik stap uit bed en kleed mij om, ik

ben best zenuwachtig om weg te lopen ook al kom ik wel weer terug. Ik

hoop dat ik de weg naar het centrum nog weet want ze hebben hier het

afgelopen jaar allemaal nieuwe wegen geplaatst. Ik pak geld en doe

voorzichtig mijn slaapkamerdeur open. Ik kijk of ik iemand zie en loop

voorzichtig naar beneden. In mijn ooghoek zie ik mijn moeder op de bank

zitten en ik hoor de tv. Ik loop zachtjes naar de keuken en ga via de

achterdeur naar buiten, want ik ga niet via de poort naar buiten. Toen ik

vroeger klein was heb ik ooit een deur gevonden aan de achterkant van

de heg. Ik ging hier altijd doorheen als ik naar vriendinnen ging of als ik

boos was op mijn moeder, want ze weet volgens mij niet dat deze deur

hier zit. Ik loop door de deur en ren naar het bos wat een stukje verderop

is.

Als ik aankom in het centrum van de stad doe ik mijn capuchon nog iets

verder over mijn hoofd. Ik wil echt geen mensen tegenkomen, vooral als

ik een zwangerschapstest ga kopen. Dan wordt mijn moeder helemaal

gek. Ik loop een drogisterij binnen en reken de test af. Als ik weer buiten

sta, stop ik de test in mijn jaszak en loop ik naar het parkje iets verderop.

Ik kijk naar alle mensen die door de stad lopen en dan zie ik Thomas en

Bella. Ik wil naar ze toelopen maar als ik dichterbij kom, zie ik dat ze het

helemaal niet zijn. Ik loop verward verder. Hoe kan het nou dat ik hun zag,

maar ze het niet waren. Als ik in het park aankom ga ik op een bankje

zitten. Er zijn mensen aan het hardlopen en er spelen kinderen in de

speeltuin. Als ik te lang naar mensen kijk verandert hun hoofd in Thomas

of Bella en ik word bang. Ik heb nog nooit zoveel mensen gezien en ze

lijken allemaal op mensen die ik mis. Ik sta snel op en loop weer richting