geboeid voor het leven

Hoofdstuk 14

Het is inmiddels al een paar maanden later en mijn enkel is helemaal

hersteld. Ik kan weer dansen waar ik super blij mee ben. Op school gaat

het ook heel goed, ik haal alleen maar voldoendes. En ik heb de ballet

toets herkanst en daar had ik een 8 voor! De docent zei dat ze mij geen 10

meer mocht geven omdat ik het al een keer gedaan had en het nu

herkans. Maar daar ben ik eigenlijk wel heel blij mee, anders had ik

waarschijnlijk weer problemen gekregen met Victoria.

Ook zijn Bella en ik nu onafscheidelijk. Elke dag als we klaar zijn met

school, ga ik samen met Bella naar de gymzaal. We denken dat daar

niemand komt, dus we laten elke avond alles gewoon staan zodat we het

de volgende dag niet meer klaar hoeven te zetten. We hebben nu

vakantie en Bella en ik zijn de enige van ons zessen die niet naar huis

gaan. Hierdoor hebben we nog meer tijd om in de gymzaal te oefenen.

Inmiddels heb ik Bella de salto en een backflip geleerd en ze heeft mij een

overslag geleerd.

Als we in de middag na de lunch weer in het lokaal komen zien we dat er

een aantal matten opgeruimd zijn. We kijken elkaar verschrikt aan, hoe

kan dit, niemand weet dat dit lokaal bestaat. Voor de zekerheid besluiten

we om er vandaag niet meer heen te gaan, dus we gaan naar boven naar

onze kamer. Het is best eng dat er opeens matten zijn opgeruimd terwijl

wij de enige zijn die er komen. Tenminste dat dachten we, blijkbaar is er

iemand die ook weet dat deze plek bestaat. Natuurlijk weet de directrice

wel dat het bestaat en de directeur van de jongensschool hiernaast ook,

maar daarnaast denk ik dat niemand het weet. 'Misschien moeten we het

morgen gewoon nog een keer proberen en als er dan weer van alles is

opgeruimd gaan we daar niet meer heen. Want ik wil niet betrapt

worden, het zit niet voor niets op slot. We moeten voorzichtig zijn.' zegt

Bella, ik knik instemmend.

Het is de volgende dag, Bella en ik gaan naar de gymzaal. Ze kijkt me

gespannen aan en voert de code in. We openen voorzichtig de deur en

doen het licht aan. Er is niemand en alles staat er nog, totdat we

plotseling iets horen vanaf de andere deur. We kijken elkaar geschokt aan

en willen net wegrennen als er opeens vijf jongens naar binnen komen. Ze

zien ons niet en rennen naar de grote trampoline. Ik zie daar de jongen

met blond haar en groene ogen, het is de jongen die me omgeduwd had.

En de jongens met zwart krullend en zwart stijl haar zijn er ook. Ik kijk

geschrokken in hun richting en zie dan dat ze ons ook aankijken. De

jongen met zwart stijl haar loopt naar ons toe. Hij stelt alle jongens voor

en ze heten Thomas, Levi, Brian en Vince en hij stelt zichzelf voor als Sam.

Hij vraagt hoe we hier komen en wij leggen uit dat we hier op school

zitten. De jongens die ik nog nooit heb gezien kijken verbaasd, blijkbaar

wisten ze niet dat er ook nog meiden hier op school zaten. De jongen met

zwart krullend haar kijkt me de hele tijd aan en ik hem ook. Ik wil nog

steeds weten wat hij daar deed, maar ik ben er nu wel achter waar hij

vandaan kwam en waarom hij in de buurt van de school was. Ik merk dat

Bella doorheeft dat ik ze herken en ze kijkt me vragend aan. Ik negeer het

maar en besluit om het later te vertellen. We praten nog een hele tijd met

z'n zevenen, over van alles en nog wat.

Ik heb elke keer het gevoel dat de jongen met blond haar en groene ogen,

die Thomas heet, mij aankijkt. Maar dat beeld ik me waarschijnlijk

gewoon in, ik wil dat hij me aankijkt want hij is zo knap en supergrappig.

En ik heb hem gewoon gevonden! Niet dat ik er nog veel naar zocht, ik

had wel wat andere dingen aan mijn hoofd, maar toch! Misschien worden

we wel vrienden, dat lijkt me zo leuk.

Het is inmiddels al vijf uur en we gaan net afscheid nemen van de jongens.

Het was zo gezellig en we hebben morgen hier weer afgesproken. Hoewel

ze wel zeiden dat ze niet wisten of dat ging lukken. Levi, Sam en Vince zijn

alweer door de deur gegaan en ik zie Brian praten met Bella. Thomas

komt naar me toe, mijn hart begint sneller te kloppen. 'Hoi, CJ ik weet

niet of het klopt maar heb ik jou niet is per ongeluk omgeduwd?' Ik knik

lachend, maar in mezelf bouw ik een feestje. Hij weet nog wie ik ben, hij

heeft me onthouden! Als ik iets terug wil zeggen, zie ik dat Brian Thomas

wenkt om weg te gaan. Thomas loopt met Brian mee en voordat ze de

deur sluiten zwaait Thomas nog naar me. Hij is zo leuk en aardig, ik hoop

echt dat ik hem nog heel vaak zie. Bella ziet me lachen en begint meteen

te zeggen dat ik hem leuk vind. En ik kan niet zeggen dat het niet zo is,

want ik vind hem ook heel leuk.

Als we boven komen kijkt Bella me nadenkend aan. 'Waar ken je die

jongens van?' Ik kijk haar verbaasd aan, hoe weet ze nou dat ik hen ken.

Niet dat ik ze heel goed ken, want ik ben ze alleen maar tegengekomen.

Maar ik leg het uit en ze kijkt me verward aan. Dus ik probeer het nog een

keer uit te leggen en als ik daarmee klaar ben, begint ze vragen op mij af

te vuren. Vragen waar ik geen antwoord op kan geven zoals, Wie is die

man? En Waarom was die man zo boos op de jongens?'. Ik zeg dat ik het

niet weet en dat ze het niet mag vertellen aan de andere meiden. Ik wil

dat niet omdat ik niet weet wat de jongens daarvan zouden vinden. Ook

al weten de meiden helemaal niet dat die jongens bestaan, maar dat gaan

we nog wel aan ze vertellen.