geboeid voor het leven

Hoofdstuk 41

Inmiddels worden er steeds meer mensen opgehaald. Thomas en ik staan

bij de moeder van Thomas. Ik stel mij voor en dan neemt ze Thomas mee

naar huis. Ik draai me om en in de verte zie ik Bella zitten. Ik loop op haar

af en ga naast haar zitten. 'Sorry van alles, ik was zo bang dat ze mij iets

gingen aandoen. Ik hoop dat je het mij kan vergeven.' Bella kijkt eerst

aarzelend mijn kant op en geeft mij dan een knuffel.

We zitten nog een tijdje naast elkaar en dan zie ik de auto van mijn

moeder aankomen. Als de auto stopt vliegt de deur open en komt mijn

moeder op mij afgerend. Ze barst in tranen uit en neemt mij mee naar de

auto. Ik ga zitten, dit voelt zo gek ik ga gewoon naar huis. Ik had niet

verwacht dat dit ooit nog zou gebeuren en dat ik mijn moeder ooit weer

zou zien. Terwijl we het terrein af rijden kijk ik nog één keer om, want ik

kom hier hopelijk nooit meer terug. Hoewel ik hier ook wel leuke

herinneringen heb, zelfs van dit jaar. Ik kijk opzij naar mijn moeder. Ze

kijkt bezorgd naar voren, ik weet dat ze zich schuldig voelt over dit alles

ook al kan ze er niks aan doen. Zo is mijn moeder nou eenmaal, altijd als

er iets met mij gebeurt voelt het voor haar alsof het haar schuld is. Ik pak

de hand van mijn moeder en kijk haar glimlachend aan om duidelijk te

maken dat het goed gaat. Ze kijkt terug en er komt een heel klein lachje

tevoorschijn. Ik vraag aan mijn moeder of ik haar telefoon even mag

lenen. Ik open haar telefoon en ga naar het nieuws en ja hoor het staat er

al. 'Schooldirecteur D. opgepakt wegens ontvoering van leerlingen' Ik ben

benieuwd hoelang het duurt voordat er namen komen wie allemaal

"ontvoerd" zijn. Ook al is het niet echt een ontvoering, want hij heeft ons

niet van de straat geplukt. Ik lees het berichtje, maar alleen meneer

Dubois word genoemd in het bericht. Ik geef de telefoon weer terug en

kijk naar buiten, we zijn er bijna. Gelukkig staat er deze keer geen

paparazzi voor de deur, dus we kunnen rustig naar binnen. Als we de hal

binnenlopen kijk ik om me heen, ik had niet verwacht dat ik dit ooit nog

zou zien. Ik loop naar boven, naar mijn slaapkamer die nog precies

hetzelfde is en spring op mijn bed. Dit ligt veel beter dan de bedden van

school, maar dat kan ook nogal snel. Ik kleed me snel om en val al snel in

slaap.

Het is de volgende ochtend en vandaag ga ik naar het politiebureau. Ik sta

in de badkamer en kijk in de spiegel, er zit een sneetje in mijn keel van het

mes. Ik hoop niet dat het een litteken wordt, maar ik ben er bang voor. Ik

trek mijn kleren uit en stap onder de douche. Na het douchen ga ik

ontbijten en dan is het zover. Ik stap met mijn moeder in de auto en we