geboeid voor het leven

Hoofdstuk 36

Het is een paar uur later en Thomas en ik liggen op het bed. Ik voel dat

Thomas trilt van spanning en als ik hem aankijk zie ik de angst in zijn ogen.

Ik probeer hem te kalmeren, maar het lukt niet echt. Waarschijnlijk weet

hij wel iets meer dan dat ik weet, want ik heb geen flauw idee. Daarom

hoef ik mij ook niet zorgen te maken, hoewel Thomas daar wel een beetje

voor zorgt. Aan de ene kant is het ook wel weer handig dat meneer

Dubois het weet. Nu hoeven we niet elke keer op te springen als we

iemand naar beneden horen komen. Maar ja, wij zijn, zover we weten, de

enigen die een relatie hebben die nu bekend is bij de directeur. Niemand

weet wat er gaat gebeuren, de jongens niet en de meiden al helemaal

niet. Ook al weet ik niet of iedereen onze relatie nu te weten krijgt.

Misschien weet meneer Dubois zelf ook niet wat hij moet doen en zitten

wij daarom hier, zodat hij iets kan bedenken. Dat lijkt mij alleen wel gek

want die man bereidt echt alles voor. Zoals al die testen die wij moesten

maken, ik denk dat hij dat allemaal heel slim bedacht heeft.

Ik ben helemaal in gedachten verzonken, als ik de deur hoor opengaan. In

de deuropening staan Brian, Vince en Sam, ze kijken mij vol medelijden

aan. Dus nu ben ik wel bang. Thomas en ik staan op en ze maken mijn

handen vast. Vince en Sam pakken mijn armen en nemen mij mee naar

boven. Thomas en Brian blijven achter in de kamer.

Als we in het kantoor komen, zit meneer Dubois al achter zijn bureau.

Vince en Sam zetten mij neer en maken mij vast. 'Claire... Nu je een relatie

hebt hoef je niet meer in de slaapzaal te slapen. Je wordt met Thomas zo

ergens heen gebracht, maar je mag tegen niemand zeggen waar je heen

gaat. Maar dat wordt lastig, want het is vanaf nu verboden voor jou om

met de meiden te praten. Je mag alleen nog met de jongens

communiceren en met de kinderen van de onderbouw.' Ik kijk meneer

Dubois met open mond aan, hoe kan hij dit nou doen! Hij haalt zo

ongeveer mijn hele sociale leven bij mij weg. Eerst haalt hij het contact

met mijn moeder, Lieselot en Annabelle weg en nu ook nog die met mijn

andere vriendinnen. Ik zit bevroren in de stoel, het voelt alsof alles van

mijn leven nu weg is. Ook al heb ik Thomas en Roos nog wel. Vince en

Sam maken mij los en ik zie Thomas door de deur achter het gordijn

komen. Nu kijkt hij mij ook met medelijden aan. Eigenlijk ben ik best blij

dat ik zelf niet hoef te vertellen dat mijn leven zojuist ingestort is.

Thomas zijn handboeien worden losgemaakt en hij geeft mij een knuffel,

ik wil huilen maar dat doe ik niet terwijl iedereen mij aan zit te staren.

Brian doet één handboei om mijn pols en één om die van Thomas, zodat

wij aan elkaar vastzitten. We worden allebei vastgepakt van achteren en

we lopen het kantoor uit. Vince loopt voor ons, precies op het stuk zodat

je onze handboeien niet ziet zitten. Er lopen een paar mensen door de

hal, Isabella en Emma ook. Ze kijken mij verbaast aan, maar ik kijk weg. Ik

wil ze niet zien, dan word ik eraan herinnerd dat ik niet met ze mag

praten en dat ik ze ga verliezen. Ze leiden ons naar buiten en lopen dan

om de school heen, richting het bos die ook op het terrein van de school

staat. We lopen een stukje door het bos en dan zie ik opeens een paar

huizen staan. Ik kijk Thomas verbaast aan, maar ik zie dat hij dit al kent.

We lopen naar het dichtstbijzijnde huisje en Vince opent de deur. Als we

naar binnen stappen zie ik dat het volledig ingericht is. We komen in een

klein halletje met een trap en een deur, die waarschijnlijk naar de wc

leidt. Er is nog een deur die al open staat, als we daar doorheen lopen

kom je in de woonkamer en keuken. Brian en Sam doen de handboeien af

en lopen richting de buitendeur. Als ze weg zijn lopen Thomas en ik naar

boven. Er zijn vier deuren, ik open ze één voor één en zie dat er twee

babykamers zijn, een badkamer en een grote slaapkamer. Ik kijk Thomas

verbaast aan, want waarom zijn hier babykamers. Thomas ziet mijn

gezichtsuitdrukking en zegt dat meneer Dubois wil dat er gezinnen gestart

worden en dat hij daar alvast ruimte voor gemaakt heeft. Ik wist dat

meneer Dubois soms ver vooruitdenkt, maar zover dat had ik niet

verwacht. We lopen naar beneden en ik ga op de bank zitten. Thomas

gaat naast mij zitten en trekt mij naar zich toe. 'Sorry dat dit allemaal

gebeurt met je vriendinnen, ik wou dat het mij was overkomen'. Ik kijk

hem aan en begin te huilen. Ik heb mij in mijn leven nog nooit zo gevoeld.

Ook al is Thomas hier, ik voel me toch alleen. Maar ik weet dat Thomas er

niks aan kan doen, geen van de jongens trouwens. Het komt allemaal

door meneer Dubois en misschien ook wel door die brede mannen,

hoewel ze er niet heel slim uitzien.

Een paar uur later bedenk ik pas dat we niet meer in het hoofdgebouw

zitten en eigenlijk gewoon weg kunnen om hulp te halen. Als ik het aan

Thomas vertel, zegt hij dat dat niet kan. Hij wijst naar het raam en in de

verte zie ik een hek staan en een brede man. Dat wordt hem dus ook niet.

Ik besluit om het op te geven, ik krijg hoofdpijn van al dat denken. Ik heb

wel genoeg slecht nieuws gehad vandaag.